Μουσικές καρέκλες. Ένα παιχνίδι όπου βάζεις καρέκλες σε κύκλο, με μία καρέκλα λιγότερη από τον αριθμό των παικτών. Οι παίκτες χορεύουν γύρω από τις καρέκλες μέχρι να σταματήσει η μουσική. Όταν αυτό συμβεί οι παίκτες πηγαίνουν γρήγορα να καθίσουν. Αυτός που θα μείνει στο τέλος δίχως καρέκλα χάνει και βγαίνει από το παιχνίδι.
Ένα παρόμοιο παιχνίδι πιστεύει μια όλο και μεγαλύτερη ομάδα ψηφοφόρων πως παίζουν οι πολιτικοί. Όχι μόνο στην Ελλάδα, στη Δύση γενικότερα. Ειδικά ψηφοφόροι που ανήκουν στη νέα γενιά. Η μη τήρηση υποσχέσεων από τους πολιτικούς, το γεγονός πως οι ίδιοι ζούνε μέσα στην αβεβαιότητα πηγαίνοντας από κρίση σε κρίση, η μη επίλυση των σοβαρών για εκείνους θεμάτων δημιουργεί απόσταση ανάμεσα σε αυτούς και τους πολιτικούς και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Μια απόσταση που συνεχώς μεγαλώνει καθώς οι συμβατικοί πολιτικοί είτε αδυνατούν να προσεγγίσουν με σωστό τρόπο τις ομάδες αυτές των ψηφοφόρων, είτε δεν τους νοιάζει να το κάνουν.
Δε βρίσκονται μέσα στο κοινό στόχο τους. Η απόσταση που έχει δημιουργηθεί έχει κάνει τους ψηφοφόρους της ομάδας αυτής να βλέπει την πολιτική κυνικά, αφού υπάρχει μηδενική εμπιστοσύνη. Θεωρούν πως «όλοι τα παίρνουν», πως κανείς δε νοιάζεται για εκείνους, πως μια ελίτ κάνει πάρτι στις δικές τους πλάτες. Και όπως κυλούν τα χρόνια μέσα στην αβεβαιότητα η ομάδα αυτή αποκτά νέα μέλη. κυρίως νέους ηλικιακά ανθρώπους. Και αυτό θα εξακολουθήσει να συμβαίνει. Μέχρι κάποιος να δείξει πως νοιάζεται για αυτούς. Πως θέλει και μπορεί να λύσει τα προβλήματά τους.
Κάποιος που θα τους δείξει πως υπάρχουν τα όνειρα ενός φωτεινού μέλλοντος, όχι μόνο η διαχείριση του γκρίζου παρόντος τους. Κι επειδή τόσο επιζητούν αυτόν τον κάποιον, εύκολα πέφτουν στην παγίδα των ακραίων λαϊκιστών. Αυτών των πολιτικών που βρίσκουν θύματα σε ανθρώπους που ψάχνουν από κάπου να πιαστούν. Και όταν πιαστούν από τα άκρα και απογοητευτούν μεγαλώνει ακόμα περισσότερο η απόσταση από τη συμβατική πολιτική. Και έτσι απογοητευμένοι καθώς είναι συνεχίζουν να περιμένουν αυτόν που θα τους ακούσει και θα δώσει λύση στα προβλήματά τους.
Μέχρι τότε θα κοιτούν τους συμβατικούς πολιτικούς ως παίκτες μουσικών καρεκλών. Από το σπίτι των γονιών τους, γιατί ο μισθός τους δεν τους φτάνει να νοικιάσουν μόνοι τους, βλέπουν πολιτικούς να μετρούν δεκάδες ακίνητα. Από την πλευρά των μη προνομιούχων βλέπουν πολιτικούς να λαμβάνουν όλα τα προνόμια και να προσπαθούν να αποφύγουν τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες.
Από τη γκρίζα πραγματικότητα τους βλέπουν πολιτικούς ως ένα κλειστό κλαμπ άπιαστων ατόμων που η ζωή τους είναι ένας χορός μετά μουσικής. Αραιά και που η μουσική σταματάει, κάποιος μένει χωρίς καρέκλα και πάει σπίτι του. Μετά το πρώτο ξάφνιασμα η μουσική ξεκινά και πάλι. Και το πάρτι συνεχίζεται.
