Ο συγχωρεμένος δημοσιογράφος και βουλευτής, Άρης Σταθάκης είχε πει κάποτε μία μεγάλη αλήθεια: «Στην Ελλάδα τις πινακίδες τις έχουμε μόνο και μόνο για να διαπιστώσουμε ποιος φταίει μετά το ατύχημα».
Αυτός που παραβίασε την πινακίδα, βέβαια, θα ισχυριστεί ότι δεν την είδε καθώς έπεφτε ένα κλαδί μπροστά της και ταυτόχρονα είχε και αυτοκόλλητα αθλητικού συνδέσμου κολλημένα πάνω της. Επίσης, θα ισχυριστεί πως «βγήκε» να ελέγξει και ένας κάδος ανακύκλωσης εμπόδιζε την ορατότητά του.
Κάπως έτσι αρχίζει να κατηγορεί τον Δήμο και να ζητάει αποζημίωση. Ο Δήμος, όμως, δηλώνει ότι είναι θέμα της Περιφέρειας. Η Περιφέρεια, από την άλλη, κατηγορεί τον Δήμο. Όλοι μαζί, τελικά, καταλήγουν στο «40 χρόνια φάγανε» και στο «αυτή είναι η Ελλάδα».
Από την άλλη πλευρά, ο άλλος οδηγός του οχήματος (το θύμα) τραυματίστηκε στο ατύχημα και κάλεσε ασθενοφόρο. Δυστυχώς, το ατύχημα έγινε στην επαρχία και δεν υπήρχε διαθέσιμο ασθενοφόρο. Για την ακρίβεια υπήρχε ένα -από δωρεά της Υγειονομικής Περιφέρειας- αλλά δεν είχε εξοπλισμό και παράλληλα, από τους δύο οδηγούς του ασθενοφόρου που έχει η περιοχή, ο ένας ήταν σε κανονική τριήμερη άδεια και ο άλλος, αυτός που είχε βάρδια είχε αρρωστήσει. Τελικά, 2 ώρες μετά, ήρθε από γειτονικό δήμο κάποιο ασθενοφόρο.
Ο τραυματίας τα έβαλε με τον δήμαρχο ο οποίος δεν φταίει, λέει, γιατί έχει ζητήσει εξοπλισμό, νοσηλευτικό προσωπικό και γιατρούς από την Περιφέρεια, αλλά τον αγνοούν, διότι ανήκει σε άλλο κόμμα. Η Περιφέρεια, από την πλευρά της, τα χρεώνει όλα στον τοπικό βουλευτή, ο οποίος λένε πως είναι όλη μέρα στα «παράθυρα» και δεν τρέχει για την περιοχή. Ο βουλευτής, από την πλευρά του, λέει πως η κυβέρνηση δεν δίνει αρκετά κονδύλια για εξοπλισμό και υγειονομικό προσωπικό ούτε κίνητρα-μόρια σε γιατρούς να έρθουν να δουλέψουν στην επαρχία.
Το παραπάνω παράδειγμα είναι φανταστικό, αλλά εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα. Κάπως έτσι, όμως, είναι η κατάντια της χώρας μας και η σκληρή αυτή πραγματικότητα γίνεται αντιληπτή στο πετσί του πολίτη καθημερινά και φυσικά αφού «γίνει το κακό» αρχίζει η αναζήτηση ευθυνών. Συνήθως, όπως έχει δείξει η ιστορία, η απόδοση ευθυνών δεν γίνεται ποτέ, γιατί το εκάστοτε συμβάν χάνεται μέσα στην ελληνική πολυνομία και στην καθυστέρηση εκδίκασης των υποθέσεων.
Γενικότερα, πρώτα έρχεται ο θάνατος και μετά η μεταρρύθμιση στην Ελλάδα. Έτσι έγινε με τις φωτιές, έτσι με τις πλημμύρες και κάτι ανάλογο φαίνεται ότι θα γίνει στα Τέμπη, με το σιδηροδρομικό δίκτυο. Άραγε πόσες ζωές θα θρηνήσουμε, μέχρι να αποκτήσουμε κράτος; Και καλά τους υπέρογκους φόρους για να γίνει ένα έργο σε αυτή τη χώρα τους έχουμε συνηθίσει. Μην μας γίνει συνήθεια, όμως, και ο «φόρος αίματος».
