Με πολύ μεγάλη δυσκολία γράφω κάποιες από τις σκέψεις που με κατακλύζουν αυτές τις δύσκολες και πένθιμες για την χώρα μέρες.

Πολλές φορές σκέφτηκα αν πρέπει να το κάνω ή όχι.

Ως νέος άνθρωπος, ως νέος πολιτευτής που δεν κουβαλά καμία πολιτική ευθύνη από το παρελθόν, τουναντίον κουβαλά πληγές πολιτικών που σημάδεψαν μια νέα γενιά, μια γενιά όμηρο στις παθογένειες του παρελθόντος, αλλά και μια νεα γενιά που οφείλει να δημιουργήσει το ξέφωτο για μια Ελλάδα καλύτερη, μια γενιά με όνειρα αλλά και ευθύνη απέναντι στο χρέος της για αυτό το καλύτερο αύριο.

Διάλεξα κατά την προεκλογική περίοδο που διανύουμε η καμπάνια μου να έχει ταυτότητα και αυτή συνοψίζεται στον τίτλο “φωνή της νέας γενιάς”.

Τίτλος ευθύνης.

Δεν ήμουν, δεν είμαι και δεν θα είμαι ποτέ υπέρ της πολιτικής των συνθημάτων, της πολιτικής των δημοσίων σχέσεων, της πολιτικής του ρουσφετιού, της πολιτικής του βολέματος και των επιφανειακών δημοσίων εμφανίσεων, χωρίς καμία ουσία πολιτικού περιεχομένου.

Όσοι με ξέρουν λίγο, μπορούν να το επιβεβαιώσουν όλα αυτά τα χρόνια.

Γι’ αυτό και γράφω σήμερα.

Γιατί έχω το θάρρος της γνώμης μου & την ευθύνη του λόγου μου και της δημόσιας παρουσίας μου.

Πολλώ δε μάλλον, σε τέτοιες στιγμές δύσκολες που πρέπει να εκτεθείς, ανεξάρτητα αν κάποιοι θα συμφωνήσουν ή θα διαφωνήσουν.

Φίλες & φίλοι, όσα ζήσαμε την προηγούμενη εβδομάδα δεν μπορούν να περιγράψουν την θλίψη που νιώθουμε.

Ένα “κοκτέιλ” αρνητικών σκέψεων, θυμού, οργής, λύπης, αγανάκτησης.

Ένα μοιραίο ανθρώπινο λάθος και οι κρατικές παθογένειες πολλών ετών, είναι αναμφίβολα η αιτία της μεγαλύτερης σιδηροδρομικής τραγωδίας στην χώρα μας.

Ο ανθρώπινος παράγοντας ακόμα και με τα υψηλότερα συστήματα τεχνολογίας πάντα θα έχει ευθύνη, όσο και αν κάποιοι σήμερα προσπαθούν με ανήθικο τρόπο πατώντας σε πολιτικάντικες μεθόδους να εκμεταλλευτούν την τραγωδία.

Οι ίδιοι φανατικοί άνθρωποι που σήμερα “αγάπησαν” την τεχνολογία και την εξέλιξη, είναι οι ίδιοι φανατικοί άνθρωποι που χθες δήλωναν άρνηση για την ηλεκτρονική διδασκαλία και την ηλεκτρονική ψηφοφορία.

Πόση υποκρισία;!

Επιτρέψτε μου τις παθογένειες όμως να μην τις περιορίσω μόνο σε ό, τι αφορά το κομμάτι των σιδηροδρόμων και τον ΟΣΕ και όσα έμειναν πίσω και όσα καθυστέρησαν, πράγματα δηλαδή που με γενναιότητα και πολιτικό θάρρος αναγνώρισε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αλλά να αναφερθώ σε ένα σύμπλεγμα νοοτροπιών που αντιτίθεται στην αλλαγή γενικών αντιλήψεων που έχουμε ως πολίτες και κατ’ επέκταση ως πολιτικοί.

Και λέω ως πολίτες και κατ επέκταση ως πολιτικοί, γιατί η κοινωνία και το σύνολο των πολιτών επιλέγει τους πολιτικούς και μάλιστα με κριτήρια που πολλές φορές δεν είναι τα σωστά.

Ακόμα θυμάμαι σε μια επίσκεψη που είχα κάνει στην Δυτική Πελοπόννησο, όταν ένας πολίτης μου απευθύνθηκε, λέγοντας μου ότι κανέναν δεν ενδιαφέρει το όραμα μου και ότι αν δεν κάνω ρουσφέτια δεν έχω πολιτικό μέλλον.

Προφανώς και ούτε αποδέχθηκα αυτή την διαπίστωση, ούτε ποτέ μου την υιοθέτησα.

Επικρατεί όμως ως αντίληψη και θέλει γερό στομάχι για έναν ειδικότερα νέο πολιτικό, να συγκρουστεί με αυτές τις αντιλήψεις.

Το ρουσφέτι, το βόλεμα, τον φίλο, του φίλου, το κομματικό κράτος που ναι μεν δεν είναι αυτό που επικρατούσε παλαιότερα, αλλά ακόμα έχει ίχνη που πρέπει να σβηστούν.

Μια γενικότερη και ευρύτερη αναξιοκρατία είναι αυτά που θέλουν να κρατήσουν την χώρα πίσω, σε μια σκοτεινή άβυσσο, που συμφέρει όσους επιδιώκουν το πολιτικό χάος, την αναρχία πραγμάτων και καταστάσεων με αποτέλεσμα να επικρατεί η άποψη αλλά και η αποδοχή πως “αυτή είναι η Ελλάδα τι να κάνουμε”.

Όχι. Απόλυτο όχι. Ούτε αυτή είναι η Ελλάδα, ούτε αυτή την Ελλάδα θέλουμε.

Δεν θέλουμε την Ελλάδα της “αρπαχτής”, την Ελλάδα της “κοπάνας” και της προχειρότητας ή αν θέλετε της επιπολαιότητας.

Θέλουμε την Ελλάδα της προόδου, της αξιοκρατίας, της προκοπής και της ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ, που κάποιοι επίμονα αρνιούνται, αλλά που αποδείχτηκε και στα Τέμπη, πόσο σημαντική είναι για την χώρα και τον δημόσιο τομέα ειδικότερα.

Αυτή η Ελλάδα της προόδου και της προκοπής τα τελευταία 4 χρόνια έγινε παράδειγμα προς μίμηση παντού για το εμβολιαστικό της σύστημα, για την ψηφιακή επανάσταση που συντελείται και που πηγαίνει την χώρα από το μείον στα πολλά συν, σε τόσο μικρό χρονικά διάστημα, την Ελλάδα που εν μέσω της μεγαλύτερης σύγχρονης πληθωριστικής κρίσης πετυχαίνει ανάπτυξη, αύξηση μισθών, μειώσεις φόρων, τη στήριξη των πολιτών, την Ελλάδα που επιλέγει τον δρόμο της αξιοκρατίας και της αξιολόγησης.

Είναι εύκολα όλα αυτά να επιτευχθούν? ΟΧΙ.

Ειδικά από τη μια στιγμή στην άλλη.

Είναι εύκολο να αλλάξει η γενικότερη νοοτροπία που ταλαιπωρεί την ζωή μας αλλά δεν το καταλαβαίνουμε στον βωμό των ατομικών μας θέλω? ΟΧΙ.

Ίσως η αλλαγή νοοτροπίας – παιδείας είναι το δυσκολότερο στοίχημα.

Όλοι όμως το οφείλουμε.

Το οφείλουμε σε εμάς, στους παραγωγικούς ανθρώπους, στις νέες γενιές, στα θύματα που άδικα έχασαν την ζωή τους σε εθνικές τραγωδίες από λάθη, παραλείψεις και προχειρότητες του “έλα μωρέ”. Το οφείλουμε στις αγέννητες γενιές που θα ακολουθήσουν. Έχουμε χρέος, έχουμε ευθύνη να φυτεύουμε διαρκώς τα δέντρα της προόδου και της προκοπής, τα δέντρα που θα προσφέρουν τον ίσκιο τους αύριο ακόμα και αν αυτόν τον ίσκιο δεν τον χαρούμε εμείς.
Αυτό είναι εθνικό χρέος, αυτή είναι κληρονομιά. Να μην ακολουθήσουμε λάθη του παρελθόντος. Η αλλαγή στο σύνολο ξεκινάει από εμάς τους ίδιους, ατομικά, υπεύθυνα και αθροίζεται σε ένα σύνολο κοινωνικό.

Δεν υπάρχει εύκολο και δύσβατο μονοπάτι για την αλλαγή που χρειάζεται η πατρίδα μας. Υπάρχει μόνο ένας δρόμος. Ο ανήφορος και να αγαπήσουμε την ευθύνη. Η νέα γενιά να μην είναι απολιτίκ, να μην μένουμε μόνο στην άκαρπη κριτική κα τον επιμερισμό ευθυνών εδώ και εκεί, αλλά μετά πάλι τα ίδια.

Η πολιτική είναι ευθύνη. Είναι ενσυναίσθηση. Είναι χρέος. Ο ρόλος του ενεργού πολίτη με τρόπο ουσιαστικό και υπεύθυνο είναι ο μόνος δρόμος να πετυχαίνουμε λίγο λίγο, μέρα με τη μέρα την Ελλάδα που ονειρευόμαστε. Προσοχή στις παγίδες του λαϊκισμού, της ανευθυνότητας και της ανήθικης πολιτικής. Προσοχή στον κατακερματισμό των πάντων και την υπονόμευση της πολιτικής.

Η Ελλάδα του αύριο πολεμάει με κάθε τρόπο την Ελλάδα του χθες. Άλλοτε τα καταφέρνει, άλλοτε όχι. Είναι αγώνας διαρκείας & αντοχής.

Τα αναπάντητα “Γιατί” των Τεμπών θα απαντηθούν. Το “ποτέ ξανά” θα γίνει πράξη.

Το χρωστάει η Ελλάδα στα παιδιά της.