Τέταρτη ημέρα απ’ τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη που κόστισε τη ζωή σε 57 συμπολίτες μας. Πενηνταεπτά νέα παιδιά γεμάτα όνειρα, γεμάτα ζωή, γεμάτα ενέργεια. Πενηνταεπτά παιδιά θυσία όχι στον «Μολώχ του Σιδερένιου Αλόγου» όπως θα έγραφε κάποιος που αγαπά τα κλισέ, αλλά θυσία στο βωμό ενός Συστήματος που είναι εκ βάσεως δομημένο έτσι ώστε κυριολεκτικά να «σκοτώνει» κάθε τι καθαρό, κάθε τι φρέσκο, κάθε τι ζωντανό. 

Τρομάζω στη σκέψη ότι το «πάμε κι όπου βγει» δεν είναι απλώς το μότο μιας σειράς γεγονότων που συνέπεσαν ώστε να συντελεστεί αυτή η τραγωδία, αλλά μια ολόκληρη εθνική ιδιοσυγκρασία. Μια ολόκληρη παρακαταθήκη. Ένα θλιβερό modus vivendi κι ένα αναπόφευκτο modus operandi.

«Πάμε κι όπου βγει» δεν είναι που σε κάθε έξοδο, έχοντας πιει 1-2 ποτηράκια παραπάνω, πιάνουμε γεμάτοι αυτοπεποίθηση κιόλας το τιμόνι; «Πάμε κι όπου βγει» δεν είναι που καβαλάμε το μηχανάκι χωρίς κράνος; Έλα μωρέ μέχρι το περίπτερο θα πάμε άλλωστε…

«Πάμε κι όπου βγει» δεν είναι με το πορτοκαλί φανάρι; Έλα μωρέ προλαβαίνω…«Πάμε κι όπου βγει» δεν είναι τα δικάβαλα και τα τρικάβαλα με ανήλικα παιδιά στα μηχανάκια; «Πάμε κι όπου βγει» δεν είναι η χρήση ζώνης μόνο 100 μέτρα πριν και μετά τον αστυνομικό έλεγχο;

«Πάμε κι όπου βγει» δεν ήταν στα Τέμπη το 2003 με τα 21 νεκρά παιδιά; Έλα μωρέ βάλε έναν τόνο νοβοπάν παραπάνω, σιγά… «Πάμε κι όπου βγει» δεν ήταν με το Εξπρές Σάμινα το 2000 με 81 νεκρούς; «Πάμε κι όπου βγει» δεν ήταν με το Δύστος το 1996 με 20 νεκρούς; «Πάμε κι όπου βγει» δεν ήταν πάλι το 1996 με την τορπιλάκατο Κωστάκος και το επιβατηγό Σάμαινα με 4 νεκρούς; 

«Πάμε κι όπου βγει» δεν ήταν οι 3 νεκροί Ανθυπολοχαγοί του Στρατού Ξηράς που καταπλακώθηκαν από άρμα μάχης στα Ιωάννινα και οι 5 νεκροί στρατιώτες στην Κορνοφωλιά Έβρου που χτυπήθηκαν από ρεύμα το 2004;

«Πάμε κι όπου βγει» δεν ήταν ο «στρατηγός άνεμος» όταν κάηκε η Πελοπόννησος το 2007 με 50 νεκρούς; Μήπως οι 103 νεκροί στο Μάτι το 2018 δεν ήταν «πάμε κι όπου βγει»; «Πάμε κι όπου βγει» δεν ήταν ο δρόμος της Τσακώνας που κατέρρευσε μέσα σε ένα βράδυ και δισεκατομμύρια δραχμές φαγώθηκαν από τη …γράνα; 

«Πάμε κι όπου βγει» δεν ήταν τα παλαιότερα σιδηροδρομικά δυστυχήματα στο Δερβένι το 1968 και στο Δοξαρά το 1972; «Πάμε κι όπου βγει» δεν ήταν το δυστύχημα με το Γιάκοφλεφ το 1997 και με το Ήλιος το 2005;

«Πάμε κι όπου βγει» δεν είναι το σαθρά δομημένο Εθνικό Σύστημα Υγείας που δεν εξασφαλίσει την περίθαλψη των πολιτών; «Πάμε κι όπου βγει» δεν είναι τα γυμνά από βασικές ιατρικές ειδικότητες και υλικοτεχνική υποδομή Νοσοκομεία; «Πάμε κι όπου βγει» δεν είναι οι απαρχαιωμένοι Οργανισμοί Εσωτερικής Υπηρεσίας και οι διαρκώς μειούμενοι προϋπολογισμοί των Νοσοκομείων μας; 

Το πρόσφορο και γόνιμο πολιτικά υπέδαφος για την καλλιέργεια της …παράνοιας. 

Το μεγαλύτερο και ίσως πιο θανατηφόρο αλλά και επιβλαβές «Πάμε κι όπου βγει» δεν ήταν όλα τα παραπάνω δυστυχήματα που αποδεικνύουν την αφέλεια και την προχειρότητα με την οποία έχουμε μάθει να λειτουργούμε ως χώρα. Το μεγαλύτερο και ίσως πιο θανατηφόρο κι επιβλαβές «Πάμε κι όπου βγει» είναι το σκάρτο πολιτικό σκηνικό της χώρας απ’ την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.

Ένα πολιτικό σκηνικό δομημένο στις πελατειακές και συντεχνιακές σχέσεις, στα γραμμάτια, στις εκατέρωθεν εξυπηρετήσεις, στα «βύσματα», στην αναξιοκρατία, στον βαθύ κρατισμό και την ατέλειωτη γραφειοκρατία. Ένα πολιτικό σκηνικό που ευνοεί τους πάσης λογής «ημέτερους» και που στις περισσότερες των περιπτώσεων απομυζεί παρασιτικά το προάριστο των Ελλήνων πολιτών. 

Πολλοί έχουν μιλήσει για Κάθαρση κι Αλλαγή. Τόσοι πολλοί που ίσως οι συγκεκριμένες έννοιες να έχουν χάσει πλέον το νόημά τους και να έχουν κυριολεκτικά ποινικοποιηθεί. Δυστυχώς αυτά είναι που χρειάζεται η Χώρα μας για να ξεφύγει από την μαύρη μοίρα του να αποτελεί ένα απέραντο φρενοκομείο του «Πάμε κι όπου βγει» και να γίνει πραγματικά αυτό που σήμερα ψευδεπίγραφα και υποκριτικά ισχυριζόμαστε ότι έγινε. Η αναπτυγμένη Ελλάδα 2.0 που ηγείται της 4ης βιομηχανικής επανάστασης.

Ήρθε νομίζω η ώρα να δώσουμε στη φράση «Είμαστε τυχεροί που ζούμε στην Ελλάδα» την κυριολεκτική της διάσταση αποτινάσσοντας την μεταφορική που μας έχει γίνει βίωμα. 

Λέω αυτά που δε τολμάτε εσείς να πείτε και χαρμοκλαίω που στο βάθος συμφωνείτε.

Αντί επιλόγου και με την ελπίδα πως κάποια στιγμή όλοι εμείς οι …«κανείς», θα εκφράσουμε όλα αυτά που δεν τολμήσαμε ποτέ να πούμε, θυμάμαι τον «Κανένα» του σπουδαίου μας Νίκου Καλογερόπουλου:

«Με την αλληγορία των αλόγων
και με την λογική των παραλόγων
λέω εκείνα που ‘θελε να πει ο καθένας
και υπογράφω εγώ
για όλους ο κανένας

Εγώ είμαι εγώ, εγώ είμαι κι ο άλλος
εγώ ο μικρός, εγώ και ο μεγάλος
βαρώ τα όργανα και τραγουδάω στους δρόμους
με τους ελεύθερους
και με τους παρανόμους

Εγώ αϊτός, εγώ και Προμηθέας
εγώ ο τρελός της διπλανής παρέας
λέω αυτά που δε τολμάτε εσείς να πείτε
και χαρμοκλαίω που
στο βάθος συμφωνείτε».