Ο Τσίπρας ξαναφορά τον μανδύα του «ειρηνιστή»
Ακόμα μια φορά, ο κ. Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να μιλήσει για τα μεγάλα ζητήματα του κόσμου με τον ίδιο παλιό, κουρασμένο τρόπο. Από το βήμα της Ομάδας της Αριστεράς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αντί να σταθεί στο πλευρό της Ευρώπης που προσπαθεί να ενισχύσει την αποτρεπτική της ισχύ, έδωσε ρεσιτάλ καταγγελίας κατά της «πολεμικής οικονομίας», αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι θα προτιμούσε μια Ευρώπη αφοπλισμένη και αδύναμη, έρμαιο κάθε επιθετικού δρώντα.
Όλα αυτά, ενώ ο ίδιος θυμόταν ταυτόχρονα να μιλήσει για «διεθνές δίκαιο» και για «αντίσταση σε νέες εισβολές», χωρίς να προτείνει ούτε μια λέξη για το πώς αυτά τα ευγενή ιδανικά μπορούν να προστατευθούν χωρίς στρατιωτική ισχύ και αποφασιστικότητα.
Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να παριστάνει την ουδέτερη δύναμη
Ο πρώην πρωθυπουργός δείχνει να μην έχει αντιληφθεί ότι βρισκόμαστε σε μια από τις πιο εύθραυστες φάσεις της ευρωπαϊκής και διεθνούς ασφάλειας των τελευταίων δεκαετιών. Η Ευρώπη δεν μπορεί να παραμείνει δέσμια μιας ρητορικής «ειρήνης» χωρίς αντίκρισμα, τη στιγμή που στα ανατολικά σύνορά της ο πόλεμος είναι καθημερινή πραγματικότητα και στη Μεσόγειο παραμονεύουν μόνιμες απειλές.
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει τοποθετήσει την Ελλάδα στον σκληρό πυρήνα αυτής της νέας ευρωπαϊκής στρατηγικής αντίληψης, επενδύοντας στον εκσυγχρονισμό των Ενόπλων Δυνάμεων, στις αμυντικές συμμαχίες και στη διαρκή ενίσχυση των εθνικών αποτρεπτικών δυνατοτήτων.
Την ίδια στιγμή, ο κ. Τσίπρας, από θέση ασφαλείας, ξαναζωντανεύει τα παλιά σύνδρομα της Αριστεράς: δαιμονοποίηση των εξοπλισμών, καχυποψία προς το ΝΑΤΟ και τις ευρωατλαντικές σχέσεις, ουδέτερες καταδίκες για τα μεγάλα μέτωπα (Ρωσία, Ισραήλ, Τουρκία), χωρίς συγκεκριμένες στρατηγικές προτάσεις.
Το θλιβερό παρελθόν του 2015 δεν ξεχνιέται
Και βέβαια, δεν πείθει κανέναν. Οι πολίτες θυμούνται καλά ποιος ήταν ο κ. Τσίπρας όταν είχε την ευθύνη της διακυβέρνησης. Το 2015–2019, η Ελλάδα κατέγραψε μείωση κρίσιμων εξοπλιστικών δαπανών, αποδυνάμωση της εθνικής αποτροπής και ασάφεια στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ο ίδιος πρωθυπουργός που σήμερα μιλά για «διεθνές δίκαιο» και «σεβασμό των κρατών μελών», τότε αποδεχόταν προκλήσεις στο Αιγαίο χωρίς ουσιαστική αντίδραση.
Την ώρα που οι Ένοπλες Δυνάμεις χρειάζονταν στήριξη και νέους εξοπλισμούς, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιδιδόταν σε ιδεοληπτικές περικοπές και σε «αντιμιλιταριστικά» κηρύγματα, αφήνοντας ουσιαστικά το πεδίο κενό για την επόμενη κυβέρνηση να το καλύψει — πράγμα που η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει κάνει με συνεκτικό και φιλόδοξο πρόγραμμα εξοπλισμών και διεθνών αμυντικών συμπράξεων.
Η εποχή των αυταπατών τελείωσε
Στη σημερινή Ευρώπη, όσοι μιλούν μόνο για «ειρήνη» χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι αυτή απαιτεί και ισχύ, είναι εκτός τόπου και χρόνου. Η άμυνα δεν είναι επιλογή. Είναι υποχρέωση κάθε σοβαρού κράτους. Η ενίσχυση της στρατιωτικής αποτροπής δεν ακυρώνει τις αρχές του διεθνούς δικαίου — τις κατοχυρώνει.
Αυτό το αντιλαμβάνεται η σημερινή Ελλάδα των συμμαχιών και της ισχυρής αποτρεπτικής πολιτικής. Δεν το αντιλαμβάνεται ο κ. Τσίπρας και οι όψιμοι ειρηνιστές του ευρωπαϊκού περιθωρίου.
Η Ελλάδα έχει αλλάξει. Η Ευρώπη αλλάζει. Η Αριστερά μένει η ίδια. Ευτυχώς, οι πολίτες δεν ξεχνούν.
