Ο Ζόραν Μαμντάνι δεν είναι απλώς ακραίος· είναι η επιτομή ενός λαϊκισμού που μπορεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα

Η επικράτηση του Ζόραν Μαμντάνι στις προκριματικές των Δημοκρατικών για τον δήμο της Νέας Υόρκης συνιστά πολιτικό σεισμό. Όχι επειδή εξέπληξε—είχε ήδη καταγράψει ανοδική δυναμική στις ηλικίες 18–49—αλλά επειδή αντικατοπτρίζει την ιδεολογική μετάλλαξη του Δημοκρατικού Κόμματος σε μεγάλο τμήμα των αστικών του βάσεων.

Ο Μαμντάνι δεν είναι ένας απλός προοδευτικός υποψήφιος. Είναι μουσουλμάνος, μετανάστης δεύτερης γενιάς από την Ουγκάντα, αριστερός ράπερ και φανατικός υπέρμαχος κρατικής παρέμβασης. Αν όλα αυτά ακούγονται ως «πολιτισμικά επιτεύγματα», τότε ίσως αγνοούμε τον κίνδυνο που ενέχει η μετατροπή της δημαρχίας της Νέας Υόρκης σε πειραματικό εργαστήριο ιδεολογικού ακτιβισμού.

Ο λαϊκισμός με πρόσωπο “προόδου”

Ο Μαμντάνι δεν έκρυψε τις προθέσεις του:

• Δωρεάν συγκοινωνία για όλους,

• Καθολική προσχολική αγωγή με δημόσια χρηματοδότηση,

• Κρατικά σούπερ μάρκετ χωρίς κέρδος,

• Κατάργηση των αυξήσεων στα ρυθμιζόμενα ενοίκια.

Ο ίδιος λέει πως όλα αυτά «χρηματοδοτούνται από τη φορολόγηση των πλουσίων». Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική:
📌 Οι υψηλότεροι φορολογικοί συντελεστές διώχνουν κεφάλαιο.
📌 Τα δημοτικά έσοδα εξαρτώνται ήδη από λίγους φορολογούμενους.
📌 Το κοινωνικό κράτος απαιτεί διοίκηση, οργάνωση και διαφάνεια – κάτι που δεν συνηθίζεται όταν η πολιτική εξουσία γίνεται όχημα ιδεολογικού βολονταρισμού.

Αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι δογματική ρήξη με τις αρχές της ελεύθερης αγοράς και των ανοιχτών επενδύσεων.

Μαμντάνι: Η πρόταση για κρατικά παντοπωλεία είναι σύμπτωμα, όχι εξαίρεση

Η ιδέα των δημοτικών υπεραγορών, με τιμές κάτω του κόστους, χωρίς φόρους και ενοίκια, εντυπωσιάζει μόνο όσους αγνοούν τις οικονομικές συνέπειες.

✔️ Δημιουργεί αθέμιτο ανταγωνισμό απέναντι σε χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
✔️ Αποθαρρύνει οποιονδήποτε επενδυτή εξετάζει επέκταση στην πόλη.
✔️ Μετατρέπει την τοπική διοίκηση σε επιχειρηματικό παίκτη, με κρατικές επιδοτήσεις και δημοσιονομικό ρίσκο.

Ας μην γελιόμαστε: το μοντέλο αυτό θυμίζει κρατικά πειράματα της Βενεζουέλας, όχι σύγχρονη διαχείριση μιας πόλης που είναι παγκόσμιο χρηματοοικονομικό και εμπορικό κέντρο.

Όταν το σύμβολο επισκιάζει το σχέδιο

Η άνοδός του δεν στηρίχτηκε σε σχέδιο, αλλά σε ταυτοτική εκπροσώπηση. Ο Μαμντάνι είναι ο «αντισυστημικός», «ο δικός μας», «ο πρώτος μουσουλμάνος», «το νέο αίμα». Όλα αυτά συγκινούν. Αλλά δεν λύνουν προβλήματα.

Σε μια πόλη με:

• Οξυμένα ενοικιαστικά κόστη,

• Προβλήματα εγκληματικότητας,

• Διοικητικές δυσλειτουργίες,

• Επενδυτική κόπωση,

η Νέα Υόρκη χρειάζεται αποτελεσματική διοίκηση, όχι κοινωνικά πειράματα. Και σίγουρα δεν έχει την πολυτέλεια να τινάξει στον αέρα την ισορροπία ανάμεσα στο κοινωνικό κράτος και την οικονομική δραστηριότητα.

Μαμντάνι: Όταν η ακρότητα μεταμφιέζεται σε “ανθρωπιά”

Το σύνθημα «Roti and Roses» που χρησιμοποίησε ο Μαμντάνι είναι ποιητικό. Αλλά πίσω από αυτό κρύβεται μια πολιτική ριζοσπαστικοποίηση, που στηρίζεται στο δόγμα ότι το κράτος πρέπει να καλύπτει τα πάντα, για όλους, πάντα.

Πρόκειται για μεταμφιεσμένο οικονομικό αναλφαβητισμό, τον οποίο στηρίζει—χωρίς να το παραδέχεται—ένα κομμάτι του Δημοκρατικού κόμματος, που φαίνεται να έχει χάσει κάθε επαφή με τη μεσαία τάξη, τις επιχειρήσεις, τη δημοσιονομική πραγματικότητα.

Τι κρίνεται στις εκλογές του Νοεμβρίου

Αυτό που κρίνεται το φθινόπωρο δεν είναι απλώς η προσωπικότητα ενός δημάρχου. Είναι:

• Αν η Νέα Υόρκη θα συνεχίσει να είναι μια πόλη που εμπνέει και προσελκύει, ή

• Αν θα εξελιχθεί σε ένα ιδεολογικό εργαστήρι με επιδόματα, φορολογικά βάρη και φτωχότερη προοπτική.

Ο Ζόραν Μαμντάνι δεν είναι επιλογή για το μέλλον της πόλης, είναι σύμπτωμα μιας περιόδου αποσύνδεσης από την πραγματικότητα. Και όσοι τον στηρίζουν, το κάνουν είτε από πολιτικό ένστικτο είτε από ιδεολογική πίστη—σε καμία περίπτωση από ορθολογική αξιολόγηση συνεπειών.

Περίπτωση Μαμντάνι: Η Νέα Υόρκη χρειάζεται ηγεσία, όχι σύνθημα

Σε μια εποχή όπου οι ΗΠΑ πασχίζουν να διατηρήσουν τη σταθερότητά τους απέναντι σε γεωπολιτικούς κινδύνους, μεταναστευτική πίεση και εσωτερική πόλωση, η μεγαλύτερη πόλη της χώρας οφείλει να σταθεί στον ρόλο της.

Όχι ως σκηνικό ριζοσπαστικών αφηγήσεων, αλλά ως παράδειγμα σοβαρότητας, σταθερότητας και προοπτικής.

Και αυτό δεν μπορεί να το προσφέρει ένας άνθρωπος που υπόσχεται τα πάντα, σε όλους, χωρίς να κοστίζει τίποτα.