Ο/η πρόεδρος που θα εκλεγεί έχει να αντιμετωπίσει δύο μέτωπα: το ένα είναι ο θεσμικός ρόλος της άσκησης αντιπολιτευτικού λόγου στην κυβέρνηση και το άλλο είναι να φέρει σε ισορροπία και να διατηρήσει ψύχραιμο το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Μετά τη διπλή εκλογική ήττα που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει άραγε επιστροφή; Μπορεί να ξαναγίνει κόμμα εξουσίας ή μήπως έχει ήδη ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση, για την επιστροφή του σε κόμμα διαμαρτυρίας;
Η απάντηση δεν είναι τόσο απλή, όσο νομίζουμε. Αρχικά, το επικείμενο συνέδριο, το οποίο θα εκλέξει νέο/α πρόεδρο, θα είναι καθοριστικής και -αν μου επιτρέπετε- ιστορικής σημασίας.
Ο/η πρόεδρος που θα εκλεγεί έχει να αντιμετωπίσει δύο μέτωπα: το ένα είναι ο θεσμικός ρόλος της άσκησης αντιπολιτευτικού λόγου στην κυβέρνηση και το άλλο είναι να φέρει σε ισορροπία και να διατηρήσει ψύχραιμο το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Το δεύτερο, ειδικά, δεν θα είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, καθώς οι δυσαρεστημένοι υποστηρικτές των άλλων τριών υποψηφίων θα είναι οι πρώτοι ύποπτοι για εσωκομματικές αναταραχές. Ακολουθούν ως, επίσης, ύποπτοι για αναταραχές οι πάλαι ποτέ «λοχαγοί» του απερχόμενου προέδρου και τέλος οι δελφίνοι που θα βρουν ευκαιρία να ανελιχθούν στα κομματικά όργανα, ύστερα από χρόνια που «έτρωγαν πόρτα.»
Ο/η πρόεδρος που θα στεφθεί βασιλιάς/βασίλισσα της Κουμουνδούρου θα πρέπει τέλος να δώσει ένα νέο και σαφές ιδεολογικό στίγμα το οποίο θα ξεφεύγει από την (αρχαία πλέον) πολιτική προσέγγιση τύπου: είστε δεξιοί είμαστε αριστεροί άρα μας ανήκει η κοινωνική ατζέντα και μόνο εμείς εκπροσωπούμε τη μεσαία τάξη.
Η ιδεολογική ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι και το μεγάλο στοίχημα, δεδομένου ότι η Αριστερά ούτε στην Ευρώπη έχει καταφέρει να φτιάξει ένα φρέσκο ιδεολογικό αφήγημα, καθώς παραμένει εγκλωβισμένη σε λυμένα πλέον ζητήματα τα οποία έφερε στην επιφάνεια ο Μάης του ’68 στη Γαλλία και άνδρωσαν αργότερα τη Γενιά του Πολυτεχνείου στην Ελλάδα.
Το μεγάλο άνοιγμα προς το Κέντρο το οποίο κατάφερε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η πολιτική ατζέντα που παρουσίασε: από τη μείωση της ανεργίας και την οικονομική υποστήριξη των αδυνάτων, έως τη ΛΟΑΤΚΙ+ πολιτική, την αύξηση των κρατικών δαπανών για την Παιδεία και τη δημογραφική πολιτική, δεν έχει αφήσει πολλά θέματα με τα οποία να μπορεί να χτίσει «αφήγημα» ο ΣΥΡΙΖΑ.
Για την ώρα στην Κουμουνδούρου φαίνεται να δυσκολεύονται να συμβαδίσουν με το σήμερα και να δημιουργήσουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Αυτό φαίνεται και από τα πρόσωπα που διεκδικούν την προεδρεία, καθώς δεν είδαμε κάποια υποψηφιότητα που να μας εκπλήσσει (πλην της υποψηφιότητας Τζουμάκα βέβαια…) αλλά και από την προχειρότητα και την, χωρίς λόγο βιασύνη, να εκλέξουν πρόεδρο πριν τις Αυτοδιοικητικές Εκλογές του Οκτωβρίου.
Η ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεκίνησε με καλά σημάδια και μέσα σε όλα αυτά ο αστάθμητος παράγοντας που ακούει στο όνομα «Αλέξης Τσίπρας» προβληματίζει, καθώς δεν μοιάζει πιθανό να κάτσει σπίτι και απλά να περιμένει τη συνταξιοδότησή του. Επίσης, αρνητική εντύπωση προκαλεί η απόφαση του να κάνει πολυήμερο ταξίδι στις ΗΠΑ, μεσούσης της προετοιμασίας του κόμματος για το συνέδριο.
Για την ώρα το κόμμα της Κουμουνδούρου μοιάζει να ολοκλήρωσε τον πολιτικό του κύκλο και μένει τώρα στον ιστορικό του μέλλοντος να αποφασίσει, αν τελικά την εποχή των μνημονίων ή ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν κάτι που χρειαζόταν η χώρα και αν δεν το είχαμε θα έπρεπε να το εφεύρουμε… Φυσικά, στο βάθος όλων αυτών μην ξεχνάμε πως βρίσκεται και το ΠΑΣΟΚ που δεν θα παραδώσει εύκολα τα όπλα. Οψόμεθα.
