Η κυβέρνηση δείχνει ξεκάθαρα ότι η περίοδος της ατέρμονης ανοχής τελειώνει. Οι δηλώσεις του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη δεν ήταν ούτε τυχαίες ούτε πυροβολισμοί στον αέρα. Ήταν ένα προσεκτικά διατυπωμένο πολιτικό μήνυμα: ο διάλογος έχει όρια και αυτά τα όρια λέγονται νόμος, ασφάλεια και κοινωνική ομαλότητα.
Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη έβαλε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Άλλο η διαμαρτυρία, άλλο η διεκδίκηση και άλλο η κατάληψη εθνικών και επαρχιακών δρόμων που μετατρέπει χιλιάδες πολίτες σε ομήρους. Η κυβέρνηση –και αυτό έχει σημασία– επέλεξε συνειδητά να μη συγκρουστεί. Δεν έστειλε ΜΑΤ, δεν έλυσε τα μπλόκα με τη βία, δεν ποινικοποίησε συλλήβδην τον αγροτικό κόσμο. Αντιθέτως, άφησε τον χρόνο και τον διάλογο να λειτουργήσουν. Όμως ο χρόνος δεν είναι απεριόριστος.
Γιατί εδώ δεν μιλάμε για «λαϊκό ξεσηκωμό», αλλά για μια μικρή, σκληρή μειοψηφία που θεωρεί ότι μπορεί να κλείνει δρόμους, να ακυρώνει μετακινήσεις, να διακινδυνεύει ανθρώπινες ζωές και ταυτόχρονα να αξιώνει ασυλία. Αυτό δεν είναι κοινωνικός αγώνας. Είναι αντικοινωνική συμπεριφορά με πολιτική κάλυψη – και αυτό ακριβώς αποδόμησε ο Χρυσοχοΐδης με θεσμική καθαρότητα.
Το μήνυμα είναι σαφές και απευθύνεται προς όλες τις κατευθύνσεις: η Τροχαία δεν «βασανίζει» πολίτες ούτε καλλιεργεί κοινωνικό αυτοματισμό. Κάνει τη δουλειά της. Η ασφάλεια στις μετακινήσεις δεν είναι ιδεολογική επιλογή, είναι κρατική υποχρέωση. Και το γεγονός ότι μέχρι σήμερα, σε στενούς δρόμους με χιλιάδες αυτοκίνητα, δεν έχει συμβεί σοβαρό ατύχημα, δεν είναι σύμπτωση αλλά αποτέλεσμα επαγγελματισμού.
Το πραγματικό ερώτημα, λοιπόν, δεν αφορά την κυβέρνηση. Αφορά όσους αρνούνται τον διάλογο. Γιατί βγήκαν στον δρόμο αν δεν θέλουν να συζητήσουν; Γιατί επιμένουν σε πρακτικές που στρέφουν την κοινωνία εναντίον τους;
Η κυβέρνηση έδειξε κατανόηση. Τώρα δείχνει όρια. Και αυτή τη φορά, το μήνυμα είναι καθαρό: κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου – ούτε με τρακτέρ, ούτε χωρίς.
