Η πρώτη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας μετά την παραίτηση Τσίπρα δεν ήταν ούτε συζήτηση στρατηγικής ούτε πολιτικός προγραμματισμός. Ήταν η απόλυτη επιβεβαίωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει μετατρέψει την εσωστρέφεια σε τρόπο ζωής. Ο Σωκράτης Φάμελλος μιλά για «συμπόρευση με το σχήμα Τσίπρα» και ο Παύλος Πολάκης ουρλιάζει «είναι διάσπαση», με αποτέλεσμα να ξεσπάει ένα θέατρο εντάσεων που θυμίζει σαπουνόπερα χαμηλού κόστους. Το μόνο που παράγεται με συνέπεια είναι σκηνές εντυπωσιασμού και αυτοαναφορικότητας.
Η εισήγηση Φάμελλου είναι ένα αριστούργημα κενότητας: «ισχυρός προοδευτικός πόλος», «ενωτική και συνθετική διέξοδος», «προοδευτική ανασύνθεση» – όμορφες λέξεις, άδειες πράξεις. Η μόνη σταθερά είναι η εμμονή στο παρελθόν και η αδιάκοπη αναφορά στον Τσίπρα σαν μαγική λύση για ό,τι πάει στραβά. Το κόμμα δεν ασχολείται με τα προβλήματα της κοινωνίας, ασχολείται με την εικόνα που έχει για τον εαυτό του. Κάθε πρόταση συνεργασίας, κάθε «πρωτοβουλία» φαντάζει περισσότερο ως φωτογραφία αυτοεπιβεβαίωσης παρά ως εργαλείο πολιτικής.
Το μεγάλο θέατρο της εσωτερικής αυτοαναφορικότητας
Η παραίτηση Τσίπρα γίνεται αφορμή για ένα άκρως θεατρικό παιχνίδι: όλοι μιλούν για ενότητα και δημιουργικότητα, αλλά στην ουσία πολεμούν για τον χώρο τους, τις επιρροές τους και τις δόξες τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι το κόμμα που θεωρεί την εσωτερική διαμάχη πολιτική στρατηγική. Η συλλογική δράση περιορίζεται σε διακηρύξεις για «πρωτοβουλίες» που κανείς δεν εφαρμόζει, σε «διαλόγους» που κανείς δεν συνεχίζει και σε συνεδριάσεις που γίνονται σκηνικά αυτοπροβολής.
Στο τέλος της ημέρας, η εικόνα που μένει είναι καθαρή: ένας μηχανισμός που ζει για τον εαυτό του, κολλημένος στις δικές του διαμάχες και την αυτοαναφορικότητα, παντελώς αποκομμένος από την κοινωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν παράγει πολιτική, παρά μόνο σαπουνόπερα, με πρωταγωνιστές που αγνοούν αν τους παρακολουθεί κανείς. Κι όσο συνεχίζεται αυτό το έργο, τόσο πιο ξεκάθαρη γίνεται η πλήρης αποτυχία κάθε προσπάθειας να θεωρηθεί σοβαρός πολιτικός οργανισμός.
