Η πρόσφατη απόφαση της Αρχής για το Ξέπλυμα Μαύρου Χρήματος, να δεσμεύσει περιουσιακά στοιχεία δύο πρώην προστατευόμενων μαρτύρων στην υπόθεση Novartis, δεν αφορά απλώς ένα δικαστικό κεφάλαιο που συνεχίζεται. Στο παρασκήνιο της πολιτικής ζωής, η εξέλιξη αυτή εκλαμβάνεται ήδη ως δικαίωση των όσων η κυβέρνηση υποστήριζε τα τελευταία χρόνια: ότι κάποιοι επέλεξαν να μετατρέψουν μια υπόθεση φαρμακευτικής πολιτικής σε όχημα πολιτικής στοχοποίησης, με μάρτυρες που φέρονται να είχαν οικονομικό όφελος από τις καταθέσεις τους.
Οι αναζητήσεις λογαριασμών στην Ελβετία, τα ανεξήγητα ποσά πολλών εκατομμυρίων ευρώ και η ενδεχόμενη σύνδεσή τους με αμοιβές από αμερικανικούς θεσμούς δείχνουν ότι το θέμα δεν περιορίζεται σε δικαστικά έγγραφα και δικογραφίες. Αποκτά πλέον παραγωγικό πολιτικό βάρος: γιατί, αν πράγματι οι καταθέσεις δόθηκαν από πρόσωπα που είχαν οικονομική επιδίωξη, τότε το αφήγημα περί «καθαρής μάχης κατά της διαφθοράς» δεν απλώς καταρρίπτεται — αποκαλύπτεται ως μια οργανωμένη υπερβολή με σαφείς επιδιώξεις.
Όταν το πολιτικό παιχνίδι ξεπερνά τους παίκτες του
Η εικόνα αυτή δημιουργεί ένα νέο περιβάλλον για την κυβέρνηση. Όσοι χρόνια εμφανίζονταν ως εκπρόσωποι της «κάθαρσης» ενδέχεται να βρίσκονται τώρα αντιμέτωποι με το ερώτημα: τι γίνεται όταν αποδεικνύεται πως η ίδια η κάθαρση είχε τίμημα; Δεν πρόκειται μόνο για μια διαμάχη ανάμεσα σε κόμματα ή για τη δικαστική τύχη δύο προσώπων· είναι ζήτημα αξιοπιστίας του δημόσιου λόγου και των μηχανισμών που χρησιμοποιήθηκαν για να στηθεί μια υπόθεση που έχει ήδη αρχίσει να γκρεμίζεται.
Η κυβέρνηση, που επέμενε από την πρώτη στιγμή στον χαρακτηρισμό της «σκευωρίας», εμφανίζεται σήμερα να έχει στα χέρια της όχι απλώς μια πολιτική εκτίμηση, αλλά δεδομένα που ενισχύουν τον ισχυρισμό της. Και όσο αυτά τα δεδομένα προχωρούν στα εισαγγελικά γραφεία, τόσο η συζήτηση μετακινείται: από την καταγγελία προς τη διαπίστωση. Κι αυτό, στην πολιτική σκηνή, έχει πάντα μεγαλύτερη σημασία από το ίδιο το δικαστικό αποτέλεσμα.
