Το ΠΑΣΟΚ ζει ξανά τις γνώριμες στιγμές της εσωστρέφειας, με τα κορυφαία στελέχη να στέλνουν αιχμηρά μηνύματα προς την ηγεσία και τον Νίκο Ανδρουλάκη να προσπαθεί να επιβάλει μια εικόνα ενότητας που δείχνει όλο και πιο εύθραυστη. Οι φωνές για άμεσο προσδιορισμό του Συνεδρίου, ξεκάθαρη στρατηγική και συλλογικότητα στη λήψη αποφάσεων πληθαίνουν, καθώς η Χαριλάου Τρικούπη δείχνει να κινείται χωρίς σαφές σχέδιο, σε μια περίοδο που η κοινωνία δεν έχει χρόνο για αμφισημίες. Η πιθανή επανεμφάνιση Τσίπρα στην πολιτική σκηνή δημιουργεί πρόσθετο άγχος στο ΠΑΣΟΚ, που βλέπει να απειλείται εκ νέου ο «κεντροαριστερός χώρος» τον οποίο υποτίθεται ότι θα εξέφραζε.
Εσωτερικό «αντάρτικο» με το βλέμμα στο Συνέδριο
Η πρώτη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας Συνεδρίου εξελίχθηκε σε πινγκ-πονγκ υπαινιγμών και καρφιών, με τον Νίκο Ανδρουλάκη να επιχειρεί να μεταθέσει ευθύνες για την κακή εικόνα στο εσωτερικό του κόμματος, ρίχνοντας «καρφιά» σε στελέχη για δηλώσεις που –όπως είπε– χάλασαν το κλίμα μετά τη ΔΕΘ. Η απάντηση δεν άργησε: Διαμαντοπούλου, Γερουλάνος, Κατρίνης και Δούκας κατηγόρησαν την ηγεσία για αργοπορία, έλλειψη θεσμικής λειτουργίας και φόβο απέναντι στη διαφορετική άποψη. «Η πολυσυλλεκτικότητα είναι δύναμη, όχι απειλή», τόνισε δηκτικά η Διαμαντοπούλου, βάζοντας το δάχτυλο στην πληγή ενός κόμματος που δεν μπορεί να συνθέσει ιδέες χωρίς να κατηγορεί για “διαφωνίες”.
Ο Δούκας, από τη μεριά του, έστειλε ευθεία προειδοποίηση: «Μια νικηφόρα στρατηγική σημαίνει καθαρό όχι στη συνεργασία με τη ΝΔ», αφήνοντας να εννοηθεί ότι η “πολιτική αυτονομία” του Ανδρουλάκη δεν έχει απολύτως πειστικό περιεχόμενο. Ο Γερουλάνος, πάντα με μετρημένο αλλά αποφασιστικό ύφος, ζήτησε καθαρή ημερομηνία και “Συνέδριο Αναγέννησης”, ενώ ο Κατρίνης έθεσε το ζήτημα ανοιχτών διαδικασιών χωρίς “face control”, με στόχο να επιστρέψουν οι πολίτες στην παράταξη.
Ο Ανδρουλάκης «μοιράζει ευθύνες» αλλά όχι απαντήσεις
Αντί για αυτοκριτική, ο Νίκος Ανδρουλάκης επέλεξε να σταθεί στη δική του “γραμμή” περί πολιτικής αυτονομίας, δηλώνοντας χαρακτηριστικά: «Εγώ αυτός είμαι και έτσι θα προχωρήσω». Μόνο που αυτή η φράση, περισσότερο αμυντική παρά ηγετική, δείχνει την απομόνωση ενός προέδρου που κινδυνεύει να μείνει χωρίς ουσιαστικούς συμμάχους στο ίδιο του το κόμμα. Οι συνεχείς αναφορές του στην ανάγκη “να μη πυροβολούν τα στελέχη τα πόδια τους” δείχνουν άγχος και όχι αυτοπεποίθηση.
Η ειρωνεία είναι πως, όσο ο Ανδρουλάκης επιτίθεται στους άλλους για “πολυφωνία”, τόσο το ΠΑΣΟΚ χάνει τη μελωδία του. Το κόμμα δείχνει εγκλωβισμένο σε μια γραφειοκρατική ρουτίνα, χωρίς πνοή, χωρίς καθαρό αφήγημα, χωρίς συναισθηματική σύνδεση με την κοινωνία. Όσο η ηγεσία καθυστερεί να ανοίξει το “παιχνίδι”, τόσο περισσότερο τα στελέχη θα ανοίγουν το στόμα τους. Και στο τέλος, όπως πάντα, η σιωπή του προέδρου θα είναι πιο εκκωφαντική από τις διαφωνίες των υπολοίπων.
