Αν κάτι παραμένει σταθερό στη δημόσια παρουσία του Γιάνη Βαρουφάκη, δέκα ολόκληρα χρόνια μετά το καταστροφικό πέρασμά του από το ΥΠΟΙΚ, είναι η αμετανόητη αλαζονεία. Μια αλαζονεία που, όσο περνά ο καιρός, τόσο περισσότερο μοιάζει με το γνωστό: «όσα δεν φτάνει η αλεπού…». Γιατί αλλιώς πώς να εξηγηθεί ότι η εκλογή του Κυριάκου Πιερρακάκη στην ηγεσία του Eurogroup —μια στιγμή κύρους για τη χώρα— ξύπνησε στον Γιάνη τα παλιά… γνώριμα αντανακλαστικά;
Από τη μια, «συγχαίρει». Από την άλλη, ξιφουλκεί. Η γνωστή συνταγή που χρησιμοποιεί κάθε φορά που η πραγματικότητα τον διαψεύδει: λίγο δηλητήριο, πολύ στόμφος και μπόλικη θεωρία περί «αυτοκρατοριών», «υποταγμένων» και «PIGS». Η ίδια ρητορική που έσπρωξε τη χώρα στα βράχια το 2015, τότε που ο ίδιος πίστεψε ότι μπορεί να παίζει πόκερ με την Ευρώπη και να κερδίσει… με μπλόφες.
Το εντυπωσιακό είναι ότι ο Βαρουφάκης μιλά για «υποταγή» την ώρα που ο Πιερρακάκης αναλαμβάνει μια από τις πιο ισχυρές θέσεις της ευρωζώνης, με διαπραγματευτικό βάρος που καμία «αυτοκρατορία» δεν μοιράζει για… τιμής ένεκεν. Όταν η Ελλάδα ανεβαίνει επίπεδο, εκείνος βλέπει μόνο σκιές — ίσως γιατί ακόμη παλεύει με τις δικές του.
Και φυσικά, δεν λείπει και το προσωπικό δράμα: «Ο τίτλος τιμής μας είναι το μίσος τους», γράφει ο Γιάνης, λες και συνεχίζει να παίζει σε κάποιο φανταστικό ευρωπαϊκό θέατρο όπου μόνο αυτός γνωρίζει τους «καλούς» και τους «κακούς». Δυστυχώς γι’ αυτόν, τα χρόνια πέρασαν, οι αυταπάτες διαλύθηκαν και η Ευρώπη προχωρά.
Η Ελλάδα επίσης.
Μόνο ο Γιάνης έμεινε πίσω — να μετρά «τίτλους» που κανείς δεν του έδωσε.
