Άλλη μια μέρα, άλλο ένα μικρόφωνο, άλλη μια καταγγελία με φόντο την τραγωδία των Τεμπών. Ο Κυριάκος Βελόπουλος εμφανίστηκε στη Λάρισα όχι για να φωτίσει την αλήθεια, αλλά για να επιβεβαιώσει –με συνέπεια αξιοζήλευτη– τον ρόλο που έχει επιλέξει: εκείνον του πολιτικού σχολιαστή της οργής, με μόνιμο στόχο την κυβέρνηση και εργαλείο την υπερβολή.
Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ελληνικής Λύσης, η αστυνομία «λειτούργησε κατασταλτικά και αντιδημοκρατικά», καθυστερώντας συγγενείς θυμάτων και δικηγόρους στον δρόμο προς τη δίκη. Μόνο που, όπως συνήθως, η αφήγηση ακούγεται πιο βαριά απ’ ό,τι αντέχουν τα γεγονότα. Κανείς δεν απαγόρευσε σε κανέναν να πάει στη Λάρισα, καμία σκοτεινή εντολή δεν εκτελέστηκε, καμία δημοκρατία δεν ανεστάλη. Υπήρξαν κυκλοφοριακές δυσκολίες, αγροτικά μπλόκα, ελλιπής συνεννόηση. Όχι συνωμοσία.
Αλλά ο κ. Βελόπουλος δεν ζει πολιτικά χωρίς μεγάλες λέξεις: «έγκλημα», «βρωμιά», «όλοι φυλακή». Λόγια βαριά, που μπορεί να χειροκροτούνται στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά δεν παράγουν ούτε δικαιοσύνη ούτε σοβαρότητα. Διότι η δικαιοσύνη δεν λειτουργεί με δελτία τύπου, ούτε με προφητείες οργής. Λειτουργεί στις αίθουσες των δικαστηρίων, όπως αυτή της Λάρισας, όπου εκδικάζεται συγκεκριμένη υπόθεση: η μη προσκόμιση βιντεοληπτικού υλικού, με συγκεκριμένους κατηγορούμενους και σαφές αντικείμενο.
Η κυβέρνηση, όσο κι αν αυτό ενοχλεί τον πρόεδρο της Ελληνικής Λύσης, δεν φοβάται τη Δικαιοσύνη. Αντιθέτως, την αφήνει να κάνει τη δουλειά της – χωρίς κραυγές, χωρίς πολιτικές δίκες στο πεζοδρόμιο. Και αυτό ακριβώς είναι που χαλάει το αφήγημα του κ. Βελόπουλου: ότι δεν υπάρχει «σκοτεινό σχέδιο», αλλά θεσμική διαδικασία.
Η τραγωδία των Τεμπών απαιτεί σεβασμό, όχι πολιτική εκμετάλλευση. Απαιτεί αλήθεια, όχι εύκολες καταγγελίες. Και σίγουρα δεν χρειάζεται άλλον έναν πολιτικό που, αντί να συμβάλει στη νηφαλιότητα, επενδύει μονίμως στο θυμικό. Γιατί, τελικά, όσο πιο πολύ φωνάζει κανείς «σκάνδαλο», τόσο πιο καθαρά ακούγεται το κενό επιχειρημάτων.
