Η συγκέντρωση στο Σύνταγμα που αναδεικνύει την υποκρισία
Χθες το απόγευμα, στις 19:30, το ΠΑΜΕ συγκεντρώθηκε στο Σύνταγμα για να διαδηλώσει ενάντια στην «ιμπεριαλιστική επίθεση των ΗΠΑ» στο Ιράν. Η επανάσταση —ή ό,τι απέμεινε απ’ αυτή— καλεί, και οι γνωστοί ειρηνιστές της Αριστεράς ξεδίπλωσαν τα πανό τους. Όχι, βεβαίως, για την Ουκρανία που εδώ και τριάμισι χρόνια ισοπεδώνεται από τη Ρωσία. Εκεί δεν οργανώθηκε ποτέ συγκέντρωση. Ούτε, φυσικά, για τη Μαχσά Αμινί, την Ιρανή που δολοφονήθηκε επειδή δεν φορούσε σωστά τη μαντίλα. Αυτά είναι άβολα θέματα. Δεν φταίει το σύστημα, φταίνε οι Αμερικάνοι.
Για το ΠΑΜΕ και τους πολιτικούς του συγγενείς, η έννοια της ειρήνης είναι επιλεκτική. Αν οι ΗΠΑ αντιδράσουν απέναντι σε ένα θεοκρατικό καθεστώς που εμπλουτίζει ουράνιο, καταπιέζει βάναυσα τις γυναίκες και δηλώνει ανοιχτά ότι θέλει να εξαφανίσει το Ισραήλ, τότε αυτό βαφτίζεται «ιμπεριαλιστική επιθετικότητα». Αν όμως οι μουλάδες αποκτήσουν πυρηνικά; Τίποτα. Δεν τρέχει κάστανο. Άλλωστε, έχουν «ταξικό πρόσημο». Δεν είναι νεοφιλελεύθεροι. Είναι «αντισυστημικοί». Σαν την… Χαμάς.
Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Κάθε φορά που μια αυταρχική, σκοταδιστική και αντιδημοκρατική δύναμη προκαλεί χάος, το πρόβλημα —για την εγχώρια σταλινική όχθη— είναι πάντα η Δύση. Το Ιράν φυλακίζει γυναίκες επειδή ζητούν ελευθερία, εκτελεί ομοφυλόφιλους, χρηματοδοτεί τρομοκρατικές οργανώσεις που σπέρνουν το αίμα σε τρεις ηπείρους, αλλά το ΠΑΜΕ βλέπει μόνο το Πεντάγωνο. Είναι σαν να διαθέτει GPS πολιτικής τυφλότητας: πάντα εντοπίζει τον ένοχο… στην Ουάσιγκτον.
Η χθεσινή κινητοποίηση στο Σύνταγμα δεν έγινε για την ειρήνη. Έγινε για να εξυπηρετηθεί —για ακόμη μία φορά— το δόγμα του αντιδυτικού αυτοματισμού. Πόλεμος; Καταπίεση; Πυρηνικά; Θεοκρατία; Όλα χωρούν κάτω από το χαλί, αρκεί να μην υπάρχει αστερόεσσα στον ορίζοντα.
Τελικά, δεν φταίει ποτέ το Ιράν, ούτε η Ρωσία, ούτε η Χεζμπολάχ. Φταίει πάντα η Δύση. Ίσως γιατί εκεί δεν χωράνε τα δικά τους κόκκινα λάβαρα. Και όσο για τα ανθρώπινα δικαιώματα; Αυτά είναι «ιμπεριαλιστική εφεύρεση», όχι ταξική ανάγκη.
