Μετρήθηκε, ζυγίστηκε και έδειξε ότι δεν αποτελεί ηγέτη κόμματος ο οποίος θα μπορέσει να συσπειρώσει δίπλα του
Οι εκλογές της 25ης Ιουνίου έδειξαν αν μη τι άλλο την πραγματική δυναμική των κομμάτων σήμερα στην κοινωνία. Ο σύγχρονος λόγος αλλά και ο τρόπος αντιμετώπισης των κρίσεων από τον Μητσοτάκη, ώθησαν τον κόσμο να ζητήσει από τις εκλογές να προκύψει μία κυβέρνηση η οποία θα παρέχει λύσεις και όχι συνθήματα στην ελληνική κοινωνία. Κι άφησε τους υπόλοιπους να συνεχίζουν να παίζουν με συνθήματα αλλά και με φαντάσματα του παρελθόντος.
ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ είχαν μία συγκεκριμένη κόντρα στην προεκλογική περίοδο. Ποιος είναι πιο άξιος να αναστήσει το «έργο» του Ανδρέα Παπανδρέου. Και οι δύο βέβαια ξέχασαν ότι οι πολιτικές του Ανδρέα στην οικονομία ήταν κατά βάση ο προάγγελος των όσων πέρασε η χώρα στα χρόνια των μνημονίων, αλλά ας πούμε για την οικονομία της συζήτησης ότι αυτό είναι λεπτομέρεια στο αφήγημά τους.
Αναλώθηκαν λοιπόν στο να κραυγάζουν συνθήματα, να υπόσχονται την «αλλαγή» που υποσχόταν ο ίδιος ο Παπανδρέου και να προσπαθούν να οικειοποιηθούν ένα παρελθόν το οποίο όμως στην πλειοψηφία τους οι Έλληνες θέλουν να αφήσουν πίσω. Όχι γιατί δεν πέρασαν καλά, αλλά γιατί πλέον έχουν αντιληφθεί πλήρως σχεδόν το πόσο κακό έκανε στη χώρα το συγκεκριμένο παρελθόν. Και φυσικά δεν είναι μόνο το παρελθόν του Ανδρέα που έκανε κακό στη χώρα, έχει και η ΝΔ ευθύνη, αλλά η ΝΔ του Μητσοτάκη, κατόρθωσε να κάνει την αυτοκριτική της, να αλλάξει στρατηγική, να μην παραμείνει στη λογική των γαλάζιων και των πράσινων καφενείων και να πάει ένα βήμα μπροστά. Να ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου και να ενώσει όσους περισσότερους γίνεται στη γενικότερη προσπάθεια ανασύνταξης της χώρας μετά τη δεκαετία των μνημονίων.
Τα μνημόνια σκότωσαν τα συνθήματα και τον λαϊκισμό. Και στον ΣΥΡΙΖΑ δεν το κατάλαβαν εγκαίρως. Οι νέες συνθήκες στην Ευρώπη και τον κόσμο, βάζουν φρένο στην ασυδοσία των διακινητών ανθρώπινων ψυχών και τη μετανάστευση, κάτι που επίσης δεν καταλαβαίνουν οι αριστεροί και ισχυρίζονται ότι είναι λάθος και ότι πρέπει να πολεμήσουν για να μας αλλάξουν τάχα μυαλά. Κολλημένοι στις ιδεοληψίες τους δεν μπορούν να δώσουν ένα τέλος στις ουτοπίες τους και να προσγειωθούν στην πραγματικότητα ώστε να πείσουν τον κόσμο ότι αξίζει να παραμείνουν διεκδικητές της εξουσίας, παίρνοντας φυσικά τον τίτλο του κόμματος αντίδρασης αντί για κόμμα εξουσίας.
Όμως!
Όσο το πολιτικό σύστημα παραμένει ως έχει και παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τη δύναμη να διεκδικήσει ξανά την εξουσία, το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αποτελέσει τον βασικό πόλο έλξης αλλά και πυλώνα του αντιπάλου δέους του Μητσοτάκη για δύο βασικούς λόγους:
- Πρώτον, γιατί είναι το ΠΑΣΟΚ. Οι πολίτες βλέποντας ότι ένα κόμμα εξουσίας κατά βάση υπεύθυνο για τα δεινά της χώρας καταβαραθρώθηκε στα χρόνια του Μνημονίου, έχουν ενστικτωδώς διαγράψει σε μεγάλο βαθμό αυτήν την επιλογή ψήφου.
- Δεύτερον και πολύ πιο σοβαρό από το πρώτο (το πρώτο ανατρέπεται υπό συνθήκες και προϋποθέσεις) γιατί στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, παρότι «ήρθε με φόρα» στην αρχή, τελικά μετρήθηκε, ζυγίστηκε και έδειξε ότι δεν αποτελεί ηγέτη κόμματος ο οποίος θα μπορέσει να συσπειρώσει δίπλα του. Θα μπορούσα να πω ότι δεν αποτελεί ηγέτη γενικώς. Κι αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο στις εκλογές του Ιουνίου δεν είδαμε το ΠΑΣΟΚ να περνά στη δεύτερη θέση, αλλά είδαμε τον ΣΥΡΙΖΑ να τη διατηρεί.
Ο κος Ανδρουλάκης προσπαθεί να υιοθετήσει ένα κράμα μεταξύ Ανδρέα Παπανδρέου και Αλέξη Τσίπρα. Προσπαθεί να παίξει με την αντιπολιτευτική ρητορική και τις αντιπολιτευτικές πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που φυσικά δεν του βγαίνει σε καλό. Επίσης, ο ίδιος ως αρχηγός, δεν εμπνέει. Μπορεί να έχουν βγει μπροστά αρκετά αξιόλογα στελέχη (Μάντζος, Χριστοδουλάκης κλπ) αλλά ο ίδιος ο Ανδρουλάκης δεν δείχνει ότι είναι σε θέση να αποτελέσει το «βαρύ χαρτί» που θα μπορούσε να ανατρέψει τον Μητσοτάκη.
Φυσικά, ο κοινός παρονομαστής και του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, είναι η έλλειψη επιχειρημάτων και προτάσεων για λύσεις. Με έναν ξερό αντιπολιτευτικό λόγο κάνοντας απλώς αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση, δεν μπορούν να κερδίσουν ξανά. Κι αν ο κόσμος ήθελε κάτι τέτοιο (που δεν θέλει τώρα και θα ξαναθελήσει μόνο όταν ξαναζήσουμε εποχές παχέων αγελάδων γιατί θα έχει την άνεση να το ρισκάρει) θα στρεφόταν στο αυθεντικό προϊόν που την ξέρει καλά αυτή τη δουλειά (ΣΥΡΙΖΑ) και όχι στο ιμιτασιόν (ΠΑΣΟΚ).
Όσο λοιπόν το ΠΑΣΟΚ παραμένει σε αυτές τις οδούς (και ο ΣΥΡΙΖΑ ανανεώνεται με Αχτσιόγλου), πιο πιθανό είναι να χάσει υποστηρικτές και στελέχη μέσα στην τετραετία προς ΣΥΡΙΖΑ παρά να καταφέρει να εκτοπίσει το κόμμα της Κουμουνδούρου από τη δεύτερη θέση.
Το βασικό σίγουρο πάντως είναι ένα.
Όσο επικρατεί αυτή η κατάσταση στην Αριστερά και ο Μητσοτάκης συνεχίζει με τους ίδιους ρυθμούς και αυτήν την τετραετία, τότε στις εκλογές του 2027 θα ανανεώσει την παραμονή του στο Μαξίμου με σχεδόν παρόμοιο τρόπο με των εκλογών της 25ης Ιουνίου.
