Την εποχή που η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ οργάνωνε μεθοδικά τη μεγαλύτερη πολιτική σκευωρία των τελευταίων δεκαετιών, τη Novartis, η παραδημοσιογραφία μεσουρανούσε. Οι «ειδικοί συνεργάτες» και οι «έγκυρες πηγές» κατασκεύαζαν καθημερινά «ρεπορτάζ» για δήθεν μίζες, off-shore, πολυτελή ακίνητα και διαδρομές βαλιτσών. Στο στόχαστρο: δέκα πολιτικά πρόσωπα πρώτης γραμμής, μεταξύ των οποίων οι Αντώνης Σαμαράς, Ευάγγελος Βενιζέλος, Δημήτρης Αβραμόπουλος, Άδωνις Γεωργιάδης και Γιάννης Στουρνάρας.

Αν συνυπολόγιζε κανείς τα «ποσά» που φέρονταν να έχουν «λαδωθεί», μάλλον θα έφτανε στο… ΑΕΠ της χώρας. Οι εφημερίδες και τα τηλεοπτικά δελτία έστηναν καθημερινό «λαϊκό δικαστήριο», μετατρέποντας τον δημόσιο διάλογο σε παρωδία.

Το πολιτικό κίνητρο ήταν προφανές

Η αποδόμηση των βασικών πυλώνων του τότε αντιπολιτευτικού τόξου της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ ήταν προαπαιτούμενο για την παγίωση της εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Το «ηθικό πλεονέκτημα» χτιζόταν με λάσπη, δικογραφίες, κουκούλες και ανακριτικά παιχνίδια. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος το είχε διατυπώσει πρώτος: πρόκειται για απόπειρα κατάλυσης του πολιτεύματος.

Μετά από χρόνια, οι υποθέσεις τέθηκαν όλες στο αρχείο. Δεν βρέθηκε τίποτα. Καμία ένδειξη. Καμία απόδειξη. Όμως η ζημιά είχε γίνει. Οι πολιτικοί «κατηγορούμενοι» στιγματίστηκαν, οι οικογένειές τους διασύρθηκαν, η δημοκρατία τραυματίστηκε.

Η σιωπή είναι συνενοχή

Σήμερα, που διεξάγεται η δίκη των δύο βασικών ψευδομαρτύρων της υπόθεσης, πολλά μέσα ενημέρωσης επέλεξαν τη σιωπή. Καμία κάμερα, κανένα έκτακτο, κανένας τίτλος. Κι όμως, στις ακροαματικές διαδικασίες ακούγονται συγκλονιστικές αποκαλύψεις. Οι Σαμαράς, Στουρνάρας, Γεωργιάδης, Αβραμόπουλος περιγράφουν με στοιχεία πώς στήθηκε η σκευωρία. Και όμως, κανένας από τους παλιούς «τιμητές» της κάθαρσης δεν αναμεταδίδει τις αποκαλύψεις. Ο λόγος; Η αλήθεια δεν «πουλάει» όσο η σπίλωση.

Αντί επιλόγου, μία διαπίστωση

Η κοινή γνώμη έχει βγάλει τα συμπεράσματά της. Η Novartis δεν ήταν σκάνδαλο. Ήταν πολιτική σκευωρία. Και τα μέσα που τότε πρωτοστατούσαν στο αφήγημα της ενοχής, σήμερα επιλέγουν την αποχή. Αυτή όμως δεν τους απαλλάσσει από τις ευθύνες.

Το στίγμα παραμένει – αυτή τη φορά όμως όχι στους πολιτικούς, αλλά σε όσους έβαλαν την πένα τους στην υπηρεσία της συκοφαντίας. Η Δημοκρατία, έστω και αργά, θα πάρει την εκδίκησή της: όχι με διώξεις, αλλά με την αλήθεια.