Όσο κι αν προσπαθεί να πείσει ότι διαθέτει σχέδιο και όραμα, ο Νίκος Ανδρουλάκης συνεχίζει να επιδεικνύει μία αναξιοπιστία που δύσκολα συγκαλύπτεται. Τα λόγια του, γεμάτα μεγαλόπνοες διακηρύξεις και φανταχτερά «προγραμματικά πυροτεχνήματα», συχνά έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις πράξεις του. Στην πραγματικότητα, το πολιτικό του προφίλ μοιάζει περισσότερο με ένα σκελετό λόγων χωρίς σάρκα, ικανό να εντυπωσιάζει μόνο στα πάνελ και στα social media.
Η συχνή αλλαγή στάσης σε κρίσιμα ζητήματα δεν είναι απλώς αβλεψία ή «προσαρμοστικότητα» όπως συχνά επιχειρεί να πείσει. Είναι ένδειξη ότι ο πολιτικός του χάρτης δεν έχει πυξίδα. Οι ψηφοφόροι που πίστεψαν σε μια σοβαρή αντιπολιτευτική γραμμή γρήγορα ανακαλύπτουν ότι πίσω από την εικόνα του «ηθικού κριτή» κρύβεται ένας πολιτικός που υπολογίζει περισσότερο την εντύπωση παρά την ουσία.
Και φυσικά, δεν περνά απαρατήρητο πως κάθε φορά που τα φώτα στρέφονται πάνω του, η πολιτική του στρατηγική μοιάζει με θεατρικό μονόπρακτο: μεγάλες κορώνες για μικρές πρακτικές. Η έλλειψη συνέπειας και η τάση για εντυπωσιασμό υπερτερούν της ικανότητας να ηγηθεί με αξιοπιστία και σταθερότητα.
Το πολιτικό τοπίο της χώρας απαιτεί σοβαρούς και υπεύθυνους παίκτες. Κι εκεί, ο Ανδρουλάκης παραμένει ο «στρατηγός των λόγων» που χάνει τα χαρτιά του. Με άλλα λόγια, ενώ μιλά για αλλαγή και υπευθυνότητα, στην πράξη φανερώνει ό,τι πιο ασταθές και αναξιόπιστο μπορεί να υπάρξει στην κεντροαριστερά. Και αυτό δεν είναι απλώς ειρωνικό — είναι πραγματικά ανησυχητικό για όποιον περιμένει πολιτική συνέπεια.
