Ο Ερντογάν επιχειρεί να φτιάξει ένταση από το πουθενά – αλλά πέφτει σε τοίχο αποφασιστικότητας και διεθνούς νομιμότητας
Όταν ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πιέζεται εσωτερικά, αναζητά… εξωτερικά «αντισώματα». Και ποιος καλύτερος στόχος από την Ελλάδα, που του προσφέρει – τουλάχιστον στο εσωτερικό του ακροατήριο – μια παρηγορητική ψευδαίσθηση ισχύος. Αυτή τη φορά, ξαναζεσταίνει το «φαγητό» της δήθεν «τουρκικής μειονότητας» στη Δυτική Θράκη, χρησιμοποιώντας ως αφορμή την επέτειο των 30 χρόνων από τον θάνατο του Σαδίκ Αχμέτ.
Το τουίτ του Ερντογάν ήταν όσο προσεκτικά… εμπρηστικό έπρεπε. Με δήθεν σεβασμό στη μνήμη του εκλιπόντος, επαναφέρει το μόνιμο νεο-οθωμανικό αφήγημα περί «Τούρκων» στη Θράκη, επιχειρώντας μια ακόμα πολιτική εργαλειοποίηση της μουσουλμανικής μειονότητας. Μια μειονότητα που η Ελλάδα προστατεύει υποδειγματικά, με πλήρη σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, σε αντίθεση με τη δική του χώρα που… ξέρει καλά τι θα πει καταπίεση εθνοτήτων.
Η Άγκυρα παίζει για άλλη μια φορά με τη φωτιά, και μάλιστα σε μια συγκυρία που τα ελληνοτουρκικά δείχνουν (επιφανειακά) να βρίσκονται σε ήρεμα νερά. Προφανώς, η ρητορική Ερντογάν δεν αφορά την Αθήνα – που γνωρίζει πολύ καλά πώς να απαντά με νηφαλιότητα και αποφασιστικότητα – αλλά το εσωτερικό του τουρκικού πολιτικού συστήματος, εκεί όπου ο «Σουλτάνος» βλέπει την εξουσία του να ρηγματώνεται.
