Σε μια δημόσια σφαίρα όπου η Ιστορία συχνά αποστειρώνεται ή παραχαράσσεται για να μη «θίγονται ευαισθησίες», η στάση της Αφροδίτης Λατινοπούλου και της Φωνής Λογικής ξεχωρίζει. Όχι γιατί επιδιώκει τον διχασμό, αλλά γιατί αρνείται τη σιωπή. Η υπενθύμιση της δολοφονίας της Ελένης Παπαδάκη από τα διαβόητα «λαϊκά δικαστήρια» των Δεκεμβριανών είναι πράξη πολιτικής και ιστορικής ευθύνης.
Η Παπαδάκη δεν υπήρξε απλώς μια σπουδαία ηθοποιός. Υπήρξε θύμα μιας εποχής όπου η ιδεολογική τύφλωση βαφτίστηκε «δικαιοσύνη» και η συκοφαντία μετατράπηκε σε θανατική καταδίκη. Κατηγορήθηκε ως «δωσίλογη» χωρίς αποδείξεις, σε ένα σκηνικό τρόμου που στόχευε όχι στην αλήθεια, αλλά στην εξόντωση όσων δεν υπέκυπταν στον ολοκληρωτισμό της στιγμής.
Η Φωνή Λογικής κάνει αυτό που όφειλε εδώ και χρόνια το πολιτικό σύστημα: ανοίγει ξανά τον φάκελο, λέει τα πράγματα με το όνομά τους και αποκαθιστά τη μνήμη. Και η Λατινοπούλου, με λόγο αιχμηρό αλλά καθαρό, υπενθυμίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία χωρίς ιστορική ειλικρίνεια. Ότι δεν γίνεται να τιμάς την ελευθερία και ταυτόχρονα να αποσιωπάς τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομά της.
Δεν πρόκειται για «εμφυλιοπολεμικές εμμονές». Πρόκειται για δικαίωση. Για την αναγνώριση ότι τα λαϊκά δικαστήρια δεν ήταν λαϊκά, ούτε δικαστήρια. Ήταν μηχανισμοί βίας. Και όσο αυτό δεν λέγεται καθαρά, η λήθη λειτουργεί ως συνενοχή.
Η μνήμη της Ελένης Παπαδάκη δεν ανήκει στο παρελθόν. Ανήκει στη συνείδηση μιας κοινωνίας που θέλει να προχωρά, χωρίς ψέματα. Και σε αυτό, η Λατινοπούλου και η Φωνή Λογικής δείχνουν τον δρόμο.
