«Αποφασίζουμε, διατάζουμε, αδιαφορούμε» ο Δήμαρχος Νέας Σμύρνης

«L’état c’est moi», θα μπορούσε να αναφωνήσει ο Δήμαρχος Νέας Σμύρνης μετά τη «φωτογραφική» αδελφοποίηση του Δήμου του με την παλαιστινιακή πόλη Νάμπλους, λες και πρόκειται για τη δική του προσωπική αυλή εξουσίας.

Με μια κίνηση που περισσότερο θυμίζει μονάρχη παρά δημοκρατικά εκλεγμένο εκπρόσωπο, ο Δήμαρχος επέλεξε να παρακάμψει διαδικασίες, θεσμούς και, κυρίως, τη βούληση των πολιτών του για να εξυπηρετήσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες.

Είναι τουλάχιστον θρασύς ο τρόπος με τον οποίο ο Δήμαρχος αποφάσισε, σχεδόν αυθαίρετα, να φέρει τον Δήμο Νέας Σμύρνης στο προσκήνιο μιας επικίνδυνης και άκρως αμφιλεγόμενης διεθνούς κίνησης. Ενώ τα προβλήματα της πόλης παραμένουν άλυτα — από την καθαριότητα και τις υποδομές μέχρι την κοινωνική πρόνοια — ο Δήμαρχος επέλεξε να παίξει το ρόλο του «διεθνούς πολιτικού ηγέτη», χωρίς καμία ενημέρωση, διαβούλευση ή έγκριση από τους πολίτες και το Δημοτικό Συμβούλιο. Ποιον νομίζει ότι εκπροσωπεί, τελικά; Τον εαυτό του ή τους δημότες που τον εξέλεξαν;

Η συμφωνία αδελφοποίησης με τη Νάμπλους, που πραγματοποιήθηκε σε ένα κλίμα που θύμιζε περισσότερο βασιλική δεξίωση παρά δημοκρατικό θεσμό, είναι μια εξαιρετικά ανεύθυνη ενέργεια. Και δεν είναι απλά το ότι δεν τηρήθηκαν οι νόμιμες διαδικασίες — κάτι που από μόνο του αποτελεί σοβαρή παραβίαση των δημοκρατικών θεσμών — αλλά και η χρονική συγκυρία είναι τραγικά ακατάλληλη. Η Ελλάδα βρίσκεται σε ευαίσθητη διπλωματική ισορροπία στη Μέση Ανατολή, και ο Δήμαρχος Νέας Σμύρνης, αντί να υπηρετήσει το τοπικό συμφέρον, αποφάσισε να θέσει την πόλη του στο επίκεντρο διεθνών αντιπαραθέσεων.

Αντί να δείξει την απαραίτητη σοβαρότητα και να επικεντρωθεί στα πραγματικά προβλήματα που ταλανίζουν την καθημερινότητα των πολιτών της Νέας Σμύρνης, προτίμησε να οργανώσει ένα show διεθνούς πολιτικής, με εθιμοτυπικές φιλοφρονήσεις και ανταλλαγές δώρων. Και όλα αυτά, χωρίς να ζητήσει τη γνώμη των δημοτών ή του Δημοτικού Συμβουλίου. Γιατί να μπει στον κόπο να ενημερώσει, άλλωστε; Ο Δήμος φαίνεται να είναι το προσωπικό του φέουδο, όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται με βάση τα δικά του καπρίτσια και όχι το δημόσιο συμφέρον.

Ας το ξεκαθαρίσουμε: η αδελφοποίηση πόλεων έχει νόημα μόνο όταν γίνεται με γνώμονα το κοινό καλό, τη συνεργασία και τη φιλία των λαών. Όταν, όμως, χρησιμοποιείται ως εργαλείο προσωπικής πολιτικής προβολής, χάνει κάθε αξία και μετατρέπεται σε κενή χειρονομία πολιτικής ματαιοδοξίας. Αυτό που βλέπουμε εδώ είναι μια κλασική περίπτωση πολιτικού που επιδιώκει να κερδίσει λίγα λεπτά δημοσιότητας με το να παίζει «διεθνή διπλωμάτη», την ώρα που τα πραγματικά προβλήματα της πόλης του παραμένουν άλυτα.

Ο Δήμαρχος Νέας Σμύρνης δεν έχει το δικαίωμα να θέτει σε κίνδυνο τον Δήμο και τους δημότες του για προσωπικές φιλοδοξίες και διεθνή καπρίτσια. Ο ρόλος του είναι να υπηρετεί τα συμφέροντα της πόλης και των πολιτών, όχι να παίζει το παιχνίδι της εξωτερικής πολιτικής όπως αυτός επιθυμεί. Κάθε κίνηση που κάνει ένας εκλεγμένος εκπρόσωπος οφείλει να είναι διαφανής, υπεύθυνη και, κυρίως, σύμφωνη με το δημόσιο συμφέρον.

Εδώ δεν μιλάμε απλώς για έναν Δήμαρχο που παρέβλεψε τις διαδικασίες — μιλάμε για έναν Δήμαρχο που φέρνει σε κίνδυνο την αξιοπιστία και την ασφάλεια της πόλης του για να κάνει πολιτικό θέαμα. Και αυτό είναι απαράδεκτο. Η Νέα Σμύρνη αξίζει καλύτερα από έναν ηγέτη που βάζει τα προσωπικά του συμφέροντα πάνω από τα συμφέροντα των δημοτών.

Την κίνηση του Δημάρχου σχολίασε ο Δημοτικός Σύμβουλος της Αντιπολίτευσης, πρώην Αντιδήμαρχος Οδυσσέας Νασιμπιάν, λέγοντας:

Ο Δήμαρχος Νέας Σμύρνης, αφού έλυσε όλα τα υπόλοιπα κρίσιμα ζητήματα του Δήμου, ξεκίνησε τη χάραξη εξωτερικής πολιτικής.

Δίχως να έχουν τηρηθεί οι νόμιμες διαδικασίες

Δίχως την απαιτούμενη σύμφωνη γνώμη των Υπουργείων Εξωτερικών και Εσωτερικών

Δίχως ουσιαστική νομιμοποίηση από το Δημοτικό Συμβούλιο, στο οποίο όφειλε να φέρει το θέμα σε ανοιχτή δημόσια συνεδρίαση για να τοποθετηθούν όλες οι παρατάξεις

Η Δημοτική Αρχή αποφάσισε (και διέταξε) την αδελφοποίηση του Δήμου Νέας Σμύρνης με το Δήμο Ναμπλούς της Παλαιστίνης, με κίνδυνο να βρεθεί ο Δήμος μας στο επίκεντρο, για λάθος όμως λόγους.

Η πραγματική μέριμνα για τη Δημοκρατία και το θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν φαίνεται στα πυροτεχνήματα και τις τυμπανοκρουσίες πολιτικής ματαιοδοξίας.

Φαίνεται στο σεβασμό των θεσμών και στην προστασία των συλλογικών διαδικασιών.

Φαίνεται στην προστασία των εθνικών και τοπικών συμφερόντων και την σωστή άσκηση των αρμοδιοτήτων.

Και εδώ, κάπου χωλαίνουμε μάλλον…