Το πολιτικό κουκλοθέατρο της υποκρισίας
Στον κόσμο του Περισσού, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Ακόμα και όταν το Ιράν εξαπολύει μια πρωτοφανή επίθεση με εκατοντάδες βαλλιστικούς πυραύλους και drones κατά του Ισραήλ – με αδιακρίτως στοχοποιημένες πόλεις όπως η Ιερουσαλήμ και η Τελ Αβίβ – το ΚΚΕ βρίσκει τον τρόπο να το παρουσιάσει ως «νόμιμη αντίδραση». Για τους επαγγελματίες της αντιδυτικής ρητορικής, η Τεχεράνη δεν είναι επιθετική θεοκρατία, αλλά κάπως… παρεξηγημένος ειρηνοποιός. Λογικό. Αν οι πύραυλοι προέρχονταν από την Ουάσιγκτον, θα είχαμε ήδη πορείες στο Σύνταγμα.
Αντίθετα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης – σε αντίθεση με τον μονοδιάστατο Περισσό – επέλεξε ψυχραιμία και διπλωματική υπευθυνότητα. Ούτε ταύτιση με τον πόλεμο, ούτε κούφια συνθήματα. Καταδίκασε την ιρανική επίθεση, αλλά υπογράμμισε την ανάγκη αποκλιμάκωσης και τήρησης των διεθνών κανόνων. Αυτό για το ΚΚΕ μεταφράζεται ως «προσκύνημα στο ΝΑΤΟ». Τόση ιδεολογική ευλυγισία που, αν δεν υπήρχε η πραγματικότητα, θα νόμιζες ότι ζούμε ακόμα στον Ψυχρό Πόλεμο.
Και φυσικά, ως κερασάκι, το ΚΚΕ δεν παρέλειψε να επιτεθεί ξανά στην ελληνική κυβέρνηση, συνδέοντας – με τον γνωστό «υπερβατικό» πολιτικό συλλογισμό – τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή με… την τραγωδία στα Τέμπη. Γιατί πώς αλλιώς να σχολιάσει κάποιος διεθνή γεγονότα, αν δεν τραβήξει λεκτικά ζογκλερικά και χρεώσει σε όλα την κυβέρνηση; Δεν είναι πολιτική ανάλυση, είναι θεατρική παράσταση – με τίτλο «Το Ισραήλ φταίει για όλα».
Τελικά, το πρόβλημα του ΚΚΕ δεν είναι η κυβέρνηση, ούτε καν το Ισραήλ ή το ΝΑΤΟ. Το πρόβλημα του ΚΚΕ είναι ο 21ος αιώνας. Για ένα κόμμα που δεν έχει αποκηρύξει ποτέ την πολιτική κληρονομιά του Στάλιν, η πραγματικότητα είναι απλώς μια ενόχληση. Οι διεθνείς ισορροπίες, οι τρομοκρατικές επιθέσεις, οι πολίτες του Ισραήλ που κρύβονται σε καταφύγια, όλα μπαίνουν στο μίξερ της «ταξικής ανάλυσης». Και όταν το αποτέλεσμα δεν τους βγαίνει, απλά ξαναγράφουν την Ιστορία – για να χωράει στα δικά τους στενά μέτρα.
