Παραμονές Χριστουγέννων και, ενώ η κυβέρνηση πατά σε σταθερό έδαφος, στην Κεντροαριστερά επικρατεί κάτι μεταξύ πολιτικού αναβρασμού και οργανωμένης σύγχυσης. Οι τεκτονικές πλάκες κινούνται με ταχύτητα, αλλά όχι προς κάποια ξεκάθαρη κατεύθυνση· περισσότερο θυμίζουν σεισμό χωρίς επίκεντρο. Πολλές κινήσεις, λίγη ουσία και ακόμη λιγότερη πειστικότητα για ένα ακροατήριο που παρακολουθεί κουρασμένο τα ίδια πρόσωπα να επαναλαμβάνουν τα ίδια έργα.
Η «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα επιστρέφει ως αφήγημα – γιατί ως πολιτικό σχέδιο παραμένει θολή. Ραντεβού στη Θεσσαλονίκη, πρωτοβουλίες βάσης από τη Μεσσηνία, προσκλητήρια επανίδρυσης με «φυσικό ηγέτη» τον πρώην πρωθυπουργό. Όλα γνώριμα. Μόνο που αυτή τη φορά μοιάζουν περισσότερο με νοσταλγική αναπαράσταση παρά με φρέσκια πολιτική πρόταση. Η Κεντροαριστερά αναζητά restart με hardware δεκαετίας, την ώρα που η κοινωνία έχει αλλάξει πίστα.
Ευρωομάδα υπό διάλυση, κόμματα υπό μετάθεση
Στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, η εικόνα θυμίζει πολιτικό survival. Η ευρωομάδα φυλλορροεί, τα σενάρια μετακινήσεων δίνουν και παίρνουν και η Κουμουνδούρου μετρά απώλειες πριν καν ανοίξει επίσημα η επόμενη εκλογική περίοδος. Υποψίες, σιωπές, «αφωνίες» και υπόγειες διαδρομές προς ΠΑΣΟΚ ή προς όποιο νέο σχήμα προκύψει. Η αίσθηση είναι πως πολλοί προετοιμάζουν τη διαφυγή τους πριν σβήσουν τα φώτα.
Στο Κίνημα Δημοκρατίας του Στέφανου Κασσελάκη, η αποχώρηση της Κυριακής Μάλαμα αποκάλυψε κάτι βαθύτερο από μια απλή διαφωνία: ένα κόμμα που ακόμη ψάχνει τα όριά του, την ταυτότητά του και –κυρίως– την εσωτερική του συνοχή. Δηλώσεις, αναρτήσεις, καταγγελίες και μετά… αιχμές για εκλόγιμες περιφέρειες. Η πολιτική, τελικά, παραμένει σκληρό σπορ προσωπικών φιλοδοξιών, ακόμη κι όταν ντύνεται με «πληθυντικές» διακηρύξεις.
Την ίδια στιγμή, το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται ως σταθερός δέκτης επιστροφών και μεταγραφών. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς ιδεολογικές κορώνες, κρατά ανοιχτή την πόρτα σε όσους κάποτε έφυγαν και τώρα «λοξοκοιτούν» προς τη Χαριλάου Τρικούπη. Από την Κασιμάτη μέχρι όποιον επόμενο αισθανθεί πολιτικά άστεγος, το μήνυμα είναι σαφές: εδώ υπάρχει οργανωμένη κοινοβουλευτική ζωή, όχι πειράματα.
Και κάπως έτσι, ενώ η Κεντροαριστερά αναλώνεται σε εσωτερικές μετακινήσεις, αναμνήσεις και μικροκομματικές ίντριγκες, η κυβέρνηση συνεχίζει να παίζει μόνη της στο γήπεδο της σταθερότητας και της διακυβέρνησης. Το 2026 πλησιάζει, αλλά στον «προοδευτικό χώρο» ακόμη συζητούν ποιος φεύγει, ποιος επιστρέφει και ποιος θα ηγηθεί. Το πρόβλημα είναι πως η κοινωνία έχει ήδη φύγει πιο μπροστά. Και δεν φαίνεται διατεθειμένη να περιμένει.
