Διανύουμε την περίοδο όπου οι επικοινωνιολόγοι, οι υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων, τα γραφεία τύπου, οι διαφημιστικές εταιρίες, τα τυπωτήρια, τα φωτοτυπικά και οι Image Makers βιώνουν τον παραδοσιακά χρονικό κύκλο του δικού τους χρήματος μιας και σχεδόν για τα τρία κόμματα εξουσίας έχουν κλείσει οι εν πολλής οι λίστες των υποψηφίων που θα κατέβουν με αυτά στις εκλογές…
Έτσι όλος ο προαναφερόμενος επαγγελματικός κύκλος έχει πιάσει δουλειά και τα ποσά τα οποία παίζονται είναι από πολλές χιλιάδες ευρώ μέχρι εκατομμύρια, δεν είναι άλλωστε ξένο στην ελληνική πραγματικότητα από την εποχή του κομματάρχη Σκούταρη (Διονύση Παπαγιαννόπουλου) στην ταινία της δεκαετίας του 60′ “Τζένη – Τζένη” όπου ο ίδιος ο Παπαγιαννόπουλος στο ρόλο του τοπικού κομματάρχη, παραδέχεται ότι ανιψιός του εφοπλιστή Κασσανδρή που υποδύεται ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και τον υποψήφιο ενσαρκώνει ο Ανδρέας Μπάρκουλης θα εκλεγεί γιατί θα ρίξει πολλά λεφτά στην υποψηφιότητα του ενώ με την σειρά του ο Κωνσταντάρας στον ρόλο του παραδέχεται ότι στην εκλογή του στηρίζει τεράστια συμφέροντα…
Μια πραγματικότητα μέσα από την μυθοπλασία του ελληνικού κινηματογράφου καθόλου ξένη η οποία καθιστά την οικονομική δύναμη και επάρκεια ως νικηφόρα επικράτηση ενώ οι ψήφοι, το σχέδιο, ο χαρακτήρας ακόμα και η ικανότητα μοιάζουν να έρχονται τελευταία… Βέβαια δεν είναι μόνο αυτό το χαρακτηριστικό της πολιτικής σήμερα, δηλαδή δεν διακρίνει μόνο το γεμάτο πορτοφόλι έναν εν δυνάμει υποψήφιο βουλευτή αλλά και η κοινωνική του κάστα, η οποία έχει διανθιστεί από το πολιτικό σύστημα εξουσίας τα τελευταία χρόνια και έχουν εισχωρήσει και άλλοι “αερόλιθοι” εκτός του μόνιμου εργασιακού μοντέλου τύπου Ιατρός ή Δικηγόρος και μετά μοιραία και Βουλευτής…
Αλλά ας σταθούμε πρώτα στο γεμάτο πορτοφόλι και ας αναλύσουμε αυτές τις περιπτώσεις οι οποίες με το που θα χτυπήσουν την πόρτα της υποψηφιότητας το δε κόμμα θα τους ρωτήσει αν μπορούν να “στηρίξουν” πρώτα οι ίδιοι την υποψηφιότητα τους και έπειτα ο Επικοινωνιολόγος θα τον ρωτήσει σχηματικά “αν πιστεύει στην υποψηφιότητα του; ” κάτι το οποίο σε απλά λόγια μεταφράζεται σε χρηματικό ποσό έναρξης τα 30.000 ευρώ και ταβάνι τον ουρανό. Έτσι πάρα πολύ γρήγορα, απτά, βάσιμα και πειστικά γίνεται κατανοητό ότι αν δεν είσαι κάποιος/α με οικονομική επιφάνεια αποφασισμένος να θυσιάσεις ένα σπίτι, ένα κομπόδεμα, ένα κτήμα ή να τα σκάσεις έτσι για την πλάκα σου τότε ούτε το εκάστοτε κόμμα, ούτε ο κάθε Επικοινωνιολόγος θα σε δει σοβαρά… Κάτι βέβαια που δεν νομίζω να αναφέρεται πουθενά στο Σύνταγμα της Ελλάδος στην παράγραφο του Εκλέγειν και Εκλέγεσθαι, ότι δηλαδή δικαίωμα στο εκλέγεσθαι έχουν μόνο όσοι τα έχουν χοντρά;
Έτσι από το πουθενά σχεδόν δίπλα από τα ονόματα των πολιτικών “αερόλιθων” των κομμάτων εξουσίας, που δεν έκαναν κανέναν πολιτικό αγώνα για μεγάλο χρονικό διάστημα αλλά απλά δήλωσαν ευαισθητοποιημένοι και ανήσυχοι ως ηθοποιοί, τραγουδιστές, καλλιτέχνες, επιστήμονες κ.α. και ανακοινώθηκαν με τυμπανοκρουσίες ψηφοθηρικής πριμοδότησης από τις ηγεσίες των κομμάτων εξουσίας, σκάνε και δίπλα στα ονόματα τους και όσοι είχαν και έχουν τον οικονομικό προϋπολογισμό να το υποστηρίξουν όλο αυτό ως εγχείρημα…
Ένας κύκλος χρήματος που δεν έχει τελειωμό και επαναλαμβάνεται κάθε τέσσερα χρόνια, πάνω στα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια που συνεχίζουν να υπάρχουν… Ίσως γιατί φταίμε και εμείς οι ίδιοι σαν λαός και σαν εκλογικό σώμα, σαν κοινωνία και σαν πολίτες που δεχθήκαμε από τα κόμματα εξουσίας να μας καταστήσουν ως μόνιμα κυβερνώμενους χωρίς να μπορούμε να αλλάξουμε κάστα…
Γιατί παρά πολύ απλά δεν χρησιμεύει σε τίποτα σε καμία κομματική ηγεσία να περιλάβει στα ψηφοδέλτια της εκτός από Ιατρούς, δικηγόρους, επιχειρηματίες, δημόσιους υπαλλήλους και καλλιτέχνες να περιλάβει στα ψηφοδέλτια και ανθρώπους μισθωτούς, εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα με 650 ευρώ τον μήνα… Ανθρώπους που δεν θα μπορέσουν να κάνουν τον ίδιο πολιτικό αγώνα γιατί εργάζονται 12 και 14 ώρες σε ένα εργοστάσιο, ανθρώπους που δεν έχουν να δώσουν 50.000 ευρώ για να στηρίξουν την υποψηφιότητα τους.
Γιατί άραγε δεν μπορούν τέτοιοι άνθρωποι να μπουν σε ένα ψηφοδέλτιο; επειδή δεν έχουν την κοινωνική και οικονομική λάμψη που απαιτούν τα κόμματα εξουσίας; ή και γιατί παρά πολύ απλά το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα με την συγκατάθεση όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων και της σημερινής έφτιαξαν ένα σύστημα που καθιστά τον μέσο απλό πολίτη μόνιμα κυβερνώμενο και οικονομικά επιδοτούντα της κρατικής φορολογίας και του βουλευτικού μισθού, ώστε να τον έχουν μόνο για να ψηφίζει κάθε τέσσερα χρόνια τα φυντάνια που του φέρνουν και να μην έχει την δυνατότητα πρακτικά ο ίδιος να κατέβει στον πολιτικό στίβο … Γιατί πολύ απλά το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα και η πολιτική, κατάντησαν ένα πολυτελές καζίνο που μπαίνεις μόνο με γραβάτα και ποντάρεις στην ρουλέτα μόνο από ένα ποσό και πάνω.
