Αν στην Ελλάδα τον δημόσιο λόγο μονοπώλησε η « Η Ιθάκη» του Αλέξη Τρίπρα, στη Γαλλία το ενδιαφέρον στράφηκε στο «Ημερολόγιο ενός φυλακισμένου» βιβλίο που έγραψε ο πάλαι ποτέ κραταιός ηγέτης ο Νικολά Σαρκοζί.
της Ιουλίας Βελισσαράτου
Διαβάστε περισσότερα: Ιθάκη VS Ημερολόγιο ενός ΦυλακισμένουΟ πρώην πρόεδρος της Γαλλίας -μετά την ισχύ της διακυβέρνησης του, τη δεκαετία του 2000 και την σταδιακή απομάκρυνση που ακολούθησε από την πολιτική ζωή -25 χρόνια μετά- βίωσε όχι μόνο τη χλεύη αλλά ακόμα και την εμπειρία ενός φυλακισμένου. Μέσα σε 216 σελίδες περιγράφει τις 20 δραματικές ημέρες που έζησε ,πίσω από τα σίδερα της φυλακής στο « Το Ημερολόγιο ενός φυλακισμένου».
25 χρόνια πριν ο Νικολά Σαρκοζί δεν θα μπορούσε να είχε φανταστεί ότι η ζωή του θα έπαιρνε τέτοια τροπή, με αλλεπάλληλες κατηγορίες για διαφθορά.Η κατηγορία που τον οδήγησε στην φυλακή των διαβόητων κακοποιών, La Sante – παράδοξο λίγα μέτρα πιο πέρα από τις πλέον πολυτελείς συνοικίες της γαλλικής πρωτεύουσας- ήταν ότι χρηματοδοτήθηκε παράνομα η προεκλογική του καμπάνια -το 2007 -από τα «βρώμικα λεφτά» του τότε ισχυρού άνδρα της Λιβύης , Μοαμάρ Καντάφι.
Αν και καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκιση, το δικαστήριο δέχθηκε την εισήγηση να μεταφερθεί στη φυλακή μόνο για 2 εβδομάδες μέχρι την κατάθεση της έφεσης για την αποφυλάκισή του.
Ο Σαρκό- όπως είναι ευρύτερα γνωστός – ο Γάλλος πολιτικός, εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την επικοινωνιακή του τέχνη τώρα όπως και τότε.
Τότε, όταν είχε πάρει τα σκήπτρα του Γαλλογερμανικού άξονα μαζί με την Άγκελα Μέρκελ – την περίοδο του ελληνικού μνημονίου -είχε αποδεχθεί άνετα τον διπλό ρόλο του κακού και του άσχημου με το ρόλο του καλού να τον παίζει η Γερμανίδα καγκελάριος. Οι διαρροές για χυδαία συμπεριφορά και εκβιασμούς σε Έλληνες πολιτικούς, ως βασικό μέτρο της στρατηγικής του, έδιναν και έπαιρναν χωρίς ποτέ να επιβεβαιωθούν επίσημα.
Τώρα, την περίοδο της παρακμής το σκηνικό ήταν εντελώς διαφορετικό.
Σύσσωμη η οικογένεια του, τον συνοδεύει από το λιτό απέριττο αλλά πανάκριβο σπίτι του στο κέντρο του Παρισιού με τα πόδια προς τη φυλακή. Έχει φροντίσει να είναι εκεί όλα τα μεγάλα γαλλικά και διεθνή δίκτυα. Δίπλα του -στα καλά και τα άσχημα -η πάντα εντυπωσιακή σύζυγος του, Κάρλα Μπρούνι – κάποτε μεσουρανούσε στα catwalks- στέκεται με αριστοκρατική γαλλική φινέτσα και τη σωστή δόση σνομπισμού, έτοιμη πάντα να τα βάλει με τους κακούς δημοσιογράφους , που της χάλασαν την ευτυχία.
Ο Νικολά, φανερά καταβεβλημένος, οδηγείται στο κελί αλλά η υποδοχή -πίσω από τα σίδερα της φυλακής – είναι χειρότερη από αυτή που περίμενε.
Οι ώρες από τις 20 βασανιστικές μέρες μαρτυρίου – όπως περιγράφει- ήταν ατέλειωτες. Χρησιμοποιεί πολλές φορές τη λέξη «κόλαση» για να περιγράψει τη θέα από το παράθυρο που την μπλόκαραν τα πλαστικά πάνελ, τις φωνές και τους χλευασμούς κρατουμένων από τη Λιβύη που ορκίζονταν εκδίκηση για το θάνατο του Καντάφι και δεν τον τρομοκρατούσαν. Πόσες φορές τον έλουζε κρύος ιδρώτας ή τον έπιανε κρίση πανικού.
Αν όμως πιστεύετε ότι ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας έγραψε το βιβλίο για περάσει στην υστεροφημία με τα απομνημονεύματα του πλανάστε πλάνη οικτρά..
Η « θυματοποίηση» και η «αυτό- εξιλέωση» έχει έναν μόνο σκοπό. Το άνοιγμα προς μία ευρύτερη κεντροδεξιά παράταξη που θα χωράει όλους τους δεξιούς και πατριωτικούς σχηματισμούς τείνοντας χέρι φιλίας και συνεργασίας προς την ακροδεξιά της Λεπέν.
Ο Σαρκοζί, αναφέρει πως μίλησαν τηλεφωνικά, και τη διαβεβαίωσε πως ο ίδιος «δεν θα συμμετείχε ποτέ σε ένα δημοκρατικό μέτωπο απέναντι στο κόμμα της». Αναφέρει επίσης ότι η παραδοσιακή γαλλική δεξιά είναι αδύναμη και ότι οι προσβολές κατά της ηγεσίας της παράταξης της Λεπέν, ισοδυναμούν με προσβολές κατά των δικών του ψηφοφόρων του.
Δεν παρέλειψε – τέλος- να φανερώσει την πικρία του για τη στάση που κράτησε απέναντι του ο Εμανουέλ Μακρόν.Αν και – όπως είπε- ο νυν Γάλλος Πρόεδρος του πρότεινε να αλλάξει φυλακή για λόγους ασφαλείας, δεν έκανε- όμως- τίποτα για να μην του αφαιρεθεί το βραβείο της Λεγεώνας της Τιμής..
Τα δύο βιβλία έχουν πολλά και εντυπωσιακά κοινά στοιχεία αλλά και μία διαφορά.
Στη Γαλλία , οι πρόεδροι, ενίοτε πάνε φυλακή..
Οι πρώην πρόεδροι – κάποτε – έγραφαν βιβλία προς στο τέλος της πολιτικής τους καριέρας.
Στην εποχή μας, και τα δύο βιβλία « Ιθάκη» και « Ημερολόγιο» φαίνεται πως αποτελούν αφετηρία για μία νέα αρχή και άνοιγμα για τη δημιουργία μιας μεγάλης παράταξης.
Σε κανένα από τα βιβλία οι συγγραφείς τους, που έτυχαν να ανέβουν στο υψηλότερο σκαλοπάτι του αξιώματος τους, τις δύσκολες εποχές της οικονομικής κρίσης, δεν έχουν διάθεση αυτοκριτικής.
Αντιθέτως, θεωρούν ότι αδικήθηκαν από ανθρώπους και καταστάσεις και έχουν πάντα το δικαίωμα άλλης μιας ευκαιρίας.
Η Ιστορία διδάσκει διαχρονικά, ότι οι ευκαιρίες , δεν δίνονται αφειδώς.
Στη Γαλλία, το διακύβευμα είναι μεγάλο γιατί ο Μακρόν δεν διεκδικεί – άλλη θητεία- λόγω Συντάγματος αλλά κυρίως επειδή η δημοτικότητα του είναι στο ναδίρ με τον νεαρό ηγέτη της ακροδεξιάς Μπαρντελά να εμφανίζεται ως η μόνη επιλογή.
Στην Ελλάδα όπως και στη Γαλλία, όταν στερεύουν οι επιλογές κλονίζεται η δημοκρατία.
Ο τρόπος μάλιστα που την αντιλαμβάνεται και η άλλη πλευρά του Ατλαντικού δεν δίνει περιθώρια αισιοδοξίας..
