Στο Παλλάς, εκεί όπου τα φώτα συνήθως πέφτουν πάνω σε ηθοποιούς, ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να στήσει μια παράσταση αυτοεπαναφοράς. Με φόντο ένα κατάμεστο –και όχι πάντα ενθουσιώδες– ακροατήριο, ο πρώην πρωθυπουργός παρουσίασε την «Ιθάκη» ως την αφετηρία ενός «νέου εγχειρήματος». Το ονόμασε «οργάνωση από τη βάση», αλλά όσο κι αν το περιτύλιγμα αλλάζει, η πολιτική ουσία παρέμεινε στάσιμη: ο Τσίπρας επιχειρεί να ξαναχτίσει την ίδια πολιτική πολυκατοικία της οποίας ο ίδιος είχε ρίξει τις κολόνες.
Η εικόνα της αίθουσας έβγαζε αμηχανία. Πρόσωπα που μέχρι χθες ήταν στο στόχαστρο των δικών του πυρών παρακολουθούσαν από τον εξώστη, λες και συμμετείχαν σε δοκιμαστική πρόβα που δεν ήξεραν αν πρέπει να χειροκροτήσουν. Η απουσία προσκλήσεων, η επιλεκτική παρουσία στελεχών και η αίσθηση ότι κανείς δεν ήξερε αν «ανήκει» στο νέο σκηνικό είναι ίσως το πιο ειλικρινές σχόλιο για το εγχείρημα: θολό, αποσπασματικό, αμήχανο.
Ο Τσίπρας μιλά για «νέο», αλλά κουβαλά όλο το παλιό
Ενώ ο ίδιος διακήρυττε ότι τα υπάρχοντα κόμματα της Κεντροαριστεράς «είναι μέρος του προβλήματος», ξέχασε να αναφέρει ότι ήταν αυτός που συνέβαλε αποφασιστικά στη διάλυσή τους. Στην ομιλία του, αντί να κάνει έστω μια ειλικρινή αναμέτρηση με τα λάθη του, επέλεξε τον δρόμο της πολιτικής αμνησίας: κατηγορεί τους άλλους για μικροηγεμονισμούς, ενώ ο ίδιος υπήρξε ο απόλυτος εκφραστής τους. Παρουσιάζει ως «αυτοοργάνωση» μια προσπάθεια επανασυγκόλλησης των ίδιων προσώπων και μηχανισμών που ο ίδιος αποδόμησε. Κι όμως, το πλασάρει ως «νέο».
Οι αντιδράσεις δεν ήταν τυχαίες. Από την ειρωνεία Μητσοτάκη μέχρι την οξύτατη ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ, όλοι μοιάζουν να βλέπουν αυτό που ο Τσίπρας προσπαθεί να καλύψει: ένα πολιτικό rebranding που δεν πείθει ούτε τους δικούς του. Αντί για στρατηγική, παρουσιάζει περιοδείες. Αντί για αυτοκριτική, αφήνει αιχμές. Αντί για όραμα, προσφέρει ανάμειξη του 2015 με επίδοξο 2025.
Όσο κι αν προσπαθεί να ξαναγράψει το αφήγημα, η εικόνα της χθεσινής εκδήλωσης ήταν αποκαλυπτική: ένας πολιτικός που επιδιώκει να επιστρέψει εκεί από όπου έφυγε, αλλά χωρίς να παραδέχεται γιατί έφυγε. Μια «Ιθάκη» χωρίς ταξίδι, χωρίς πλήρωμα και –κυρίως– χωρίς προορισμό.
