Αν κάτι έχει αρχίσει να φθείρει εκ των έσω το ΠΑΣΟΚ, αυτό είναι η εσωστρέφεια. Η Άννα Διαμαντοπούλου, με τη γνωστή πολιτική της εμπειρία και ψυχραιμία, είπε απλώς τα αυτονόητα: ότι το κόμμα χρειάζεται «ισχυρό αφήγημα και ισχυρή ηγετική ομάδα». Μόνο που στο σημερινό ΠΑΣΟΚ, ακόμα και η αυτονόητη παρατήρηση εκλαμβάνεται ως αιχμή προς τον αρχηγό. Και ίσως δεν έχει άδικο. Γιατί η Χαριλάου Τρικούπη μοιάζει περισσότερο με εσωκομματικό ναρκοπέδιο παρά με μηχανισμό που δουλεύει για τη διεύρυνση και την εξωστρέφεια.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης μπορεί να επικαλείται τη διπλή εκλογή του, όμως αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Η εικόνα του κόμματος μένει στάσιμη, η αντιπολίτευση άτονη και η βάση απογοητευμένη. Και όταν ακόμη και στελέχη πρώτης γραμμής παραδέχονται ότι «η εικόνα του αρχηγού είναι ζήτημα», τότε το μήνυμα δεν είναι τυχαίο.
Η Διαμαντοπούλου υπενθυμίζει με κομψό τρόπο πως η εσωτερική ειρήνη δεν είναι πολυτέλεια αλλά προϋπόθεση επιβίωσης. Αν το ΠΑΣΟΚ συνεχίσει να αναλώνεται σε φάλτσα και υπόγειες αιχμές, τότε η πολυπόθητη διεύρυνση θα μείνει ευχολόγιο — και η παράταξη θα συνεχίσει να παλεύει με το φάντασμα του ίδιου της του εαυτού.
