Ο Νίκος Παππάς σε ρόλο εισαγγελέα, ξεχνώντας ποιος πραγματικά είναι
Η δημόσια παρουσία του Νίκου Παππά, κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ και καταδικασμένου από το Ειδικό Δικαστήριο με 13-0 για παράβαση καθήκοντος, δεν θα προκαλούσε εντύπωση εάν δεν συνοδευόταν από τον γνωστό πια διδακτικό τόνο, το επιδεικτικό ύφος και την ανεξήγητη άγνοια κινδύνου. Ο ίδιος που κρίθηκε ένοχος για την υπόθεση με τις τηλεοπτικές άδειες, εμφανίζεται σήμερα ως υπερασπιστής της διαφάνειας και τιμητής της Δικαιοσύνης. Χωρίς να έχει διαβάσει τη δικογραφία για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, βγάζει ήδη καταδικαστικό πόρισμα και σηκώνει το δάχτυλο προς όλους, εκτός βεβαίως από το κόμμα του και τους πρώην κυβερνητικούς του εταίρους.
Η ρητορική του θυμίζει τις εποχές όπου στήνονταν πρόχειρα “λαϊκά δικαστήρια”, όχι για να αποδοθεί δικαιοσύνη, αλλά για να τραφεί ένας κομματικός μηχανισμός με φτηνό θυμικό και καταγγελίες χωρίς αντίκρισμα. Ο κ. Παππάς επιχειρεί ανοιχτά να χειραγωγήσει το κοινό αίσθημα, αποδίδοντας σκοτεινές προθέσεις σε κυβερνητικές επιλογές και διορισμούς, με τρόπο που θυμίζει πολιτική καρικατούρα. Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο το θράσος του. Είναι ότι ο πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί σαν να μην έχει υπάρξει ποτέ κρίση, ποτέ απόφαση Δικαιοσύνης εις βάρος του, ποτέ σκιές στην πολιτική του διαδρομή.
Η ευκολία με την οποία φλερτάρει με τα ακραία σενάρια της κας Κωνσταντοπούλου – της οποίας η πολιτική παρουσία εδράζεται ακριβώς στη δυσπιστία προς τους θεσμούς – δείχνει το μέγεθος της πολιτικής αμηχανίας του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν τα επιχειρήματα τελειώνουν, έρχεται η υπερβολή και η πόλωση. Και όταν λείπουν τα στοιχεία, επιστρατεύονται οι εντυπώσεις. Σε κάθε περίπτωση, η φθηνή εργαλειοποίηση της Δικαιοσύνης δεν τιμά εκείνον που την επικαλείται ως άλλοθι, πόσο μάλλον όταν ο ίδιος έχει βρεθεί στο επίκεντρο θεσμικής καταδίκης.
Η κυβέρνηση οφείλει να συνεχίσει να επιδεικνύει ψυχραιμία και εμπιστοσύνη στη θεσμική λειτουργία της Δικαιοσύνης. Οι επιθέσεις Παππά, όσο θορυβώδεις κι αν είναι, δεν αλλάζουν το προφανές: Ότι ο ελληνικός λαός γνωρίζει πλέον πολύ καλά ποιος επιχειρεί να χτίσει πολιτική καριέρα πάνω στην τοξικότητα και ποιος εργάζεται με υπευθυνότητα για τη διαφάνεια, τη σταθερότητα και την πρόοδο. Αν κάποιοι έχουν φάει τον αγλέορα, ας κοιτάξουν πρώτα δίπλα τους – και κυρίως, πίσω τους.
