Υπόσχεση σταθερότητας και επιστροφή στην κοινωνία χωρίς δημοσιονομικούς ακροβατισμούς
Με το βλέμμα στραμμένο προς τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ), το Μαξίμου δεν ετοιμάζεται απλώς για ένα ακόμη «τελετουργικό» εξαγγελιών. Το φετινό στίγμα είναι διαφορετικό: λιγότερες υποσχέσεις, περισσότερη τεκμηρίωση. Όχι γιατί δεν υπάρχουν δυνατότητες, αλλά γιατί προέχει η εμπιστοσύνη. Και αυτή, σε μια χώρα που πέρασε την κρίση της δεκαετίας με βαθιές πληγές, δεν χτίζεται με πυροτεχνήματα.
Η κυβέρνηση επιλέγει να κινηθεί σταθερά στον γνώριμο δρόμο της υπευθυνότητας: με παρεμβάσεις στοχευμένες, με κοινωνική ευαισθησία, αλλά και πλήρη επίγνωση των ορίων της οικονομίας. Οι εξαγγελίες για αύξηση του μέσου μισθού, περαιτέρω μείωση των φόρων και στήριξη της μεσαίας τάξης δεν είναι προεκλογικού τύπου πυροβολισμοί στον αέρα. Είναι οργανωμένα βήματα σε ένα αναπτυξιακό σχέδιο που «κουμπώνει» με τις επιδόσεις της οικονομίας και τις προβλέψεις των θεσμών.
Συνέχεια με προσοχή – Όχι παροχολογία, αλλά υπεύθυνη στήριξη
Πίσω από τις γραμμές, το μήνυμα είναι σαφές: αυτά που δίνουμε, τα αντέχουμε. Η κυβέρνηση δεν δείχνει πρόθυμη να κάνει το χατίρι όσων θέλουν «γενναία» πακέτα χωρίς αντίκρισμα. Το πρόσφατο παρελθόν έχει αποδείξει ότι η υπερβολή κοστίζει –και πολιτικά και εθνικά.
Σε πολιτικό επίπεδο, το επιτελείο επενδύει στη συνέχεια, όχι στην εντύπωση. Η σταθερότητα δεν είναι μόνον όφελος για τις αγορές ή τους διεθνείς οργανισμούς. Είναι όρος επιβίωσης για τον μικρό επαγγελματία, τον συνταξιούχο που έχει ανάγκη ένα σταθερό περιβάλλον, τον νέο που βλέπει προοπτική και όχι μόνο επιδόματα.
Όσο για τις μεταρρυθμίσεις, το παράδειγμα του ΟΠΕΚΕΠΕ λειτουργεί ως υπενθύμιση ότι τομές γίνονται, ακόμη και όταν πονάνε. Εκεί που για χρόνια υπήρχε σιωπή ή βολική αδράνεια, τώρα τίθενται ερωτήματα, ζητούνται ευθύνες και επανεξετάζονται μοντέλα λειτουργίας.
Το φετινό αφήγημα στη ΔΕΘ δεν θα είναι το εύκολο. Δεν θα μιλήσει στη νοσταλγία του παρελθόντος, αλλά στην ανάγκη του μέλλοντος. Και αυτό, στην τελική, είναι το πραγματικό πολιτικό στοίχημα: να επιλέξεις όχι ό,τι ακούγεται καλύτερα, αλλά ό,τι μπορεί να σταθεί στα πόδια του.
