Αντιδράσεις έχουν προκληθεί τις τελευταίες ημέρες, ύστερα από τη δήλωση του πρωθυπουργού ότι «στόχος είναι η σταθερότητα, όχι επί τούτου η αυτοδυναμία».
Η δήλωση ήρθε ως απάντηση σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφων, στο forum του Οικονομικού Ταχυδρόμου, όπου ο Κυριάκος Μητσοτάκης σχολίασε θεσμικά το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας, αν αυτό επιβάλλει η λαϊκή ψήφος.
Ο ίδιος έχει ξεκαθαρίσει πως η χώρα χρειάζεται σταθερή διακυβέρνηση, ιδιαίτερα μέσα στο περιβάλλον πολλαπλών διεθνών κρίσεων, τις οποίες βιώνουμε και επομένως η αυτοδυναμία είναι το μέσο για το σκοπό αυτό.
Ωστόσο, δεν γίνεται να προεξοφλήσει το αποτέλεσμα των εκλογών, άρα οφείλει να σκεφτεί με όρους ρεαλισμού και συνέπειας. Με άλλα λόγια, ξεκαθαρίζει ότι οι εκλογές θα γίνουν στην ώρα τους, χωρίς νέα αλλαγή του εκλογικού νόμου και με βασική επιδίωξη την αυτοδυναμία. Όταν λοιπόν λέει πως κεντρικός στόχος είναι η σταθερότητα, έναντι της αυτοδυναμίας, δεν λέει κάτι περισσότερο από το ότι δεν έχει πρόθεση να εμπλακεί σε τακτικισμούς, που θα του φέρουν μεν αυτοδυναμία, αλλά μπορεί να κλονίσουν τη σταθερότητα της χώρας.
Αυτή είναι μία υπεύθυνη στάση, η οποία έρχεται σε αντίθεση με τη δήλωση του αρχηγού του ΚΙΝΑΛ, ο οποίος έσπευσε να δηλώσει πως αποκλείει τη συνεργασία με όποιον δεν ασπάζεται τη σοσιαλδημοκρατία. Είναι αυτό πολιτικός ρεαλισμός; Είναι υπεύθυνη πολιτική;
Είναι μια απλοϊκή επικοινωνιακή στρατηγική που περνάει το μήνυμα ότι το ΚΙΝΑΛ δεν θα γίνει «δεκανίκι» κανενός… Πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό; Και τι επιλογές θα δώσει, όταν και αν αρχίσουν οι διερευνητικές εντολές για το σχηματισμό κυβέρνησης;
Με την εικόνα που έχει σήμερα το Κίνημα Αλλαγής, είναι προφανές ότι πρώτο κόμμα δεν γίνεται. Άρα, σε περίπτωση που τους ζητηθεί συνεργασία είτε θα αρνηθούν και θα μείνουν εκτός εξουσίας είτε θα αναγκαστούν να αναθεωρήσουν τις κάθετες απαντήσεις που δίνει σήμερα ο Νίκος Ανδρουλάκης.
Εκτιμώ πως αν το ΚΙΝΑΛ άνοιγε από τώρα τα χαρτιά του για το «αύριο» των εκλογών θα έβρισκε μεγαλύτερη ανταπόκριση στον κόσμο, καθώς θα εμφανιζόταν ως ρυθμιστής των εξελίξεων, ως υπεύθυνο κόμμα και ως μετρήσιμη δύναμη. Τώρα καταλήγει να είναι ένα κόμμα άρνησης που χτίζει τη νέα του εικόνα μέσα από την παλαιοκομματική τακτική της γκρίνιας και της αποστροφής για τα πάντα.
Η συνεργατική κουλτούρα, είναι πρόδηλο πως δεν έχει περάσει ακόμα στο πολιτικό μας DNA. Έτσι, σοκάρει ο πολιτικός που δεν θεωρεί αυτοσκοπό του την αυτοδυναμία, αλλά τη σταθερότητα και την κυβερνησιμότητα του τόπου. Μην παρεξηγηθούμε: η αυτοδυναμία ενός κόμματος βοηθάει την εκάστοτε κυβέρνηση να υλοποιήσει την ατζέντα της και να διαχειριστεί κρίσιμες καταστάσεις άμεσα. Καμιά φορά, όμως, πρέπει να κοιτάμε το μέλλον με ψυχραιμία και ρεαλισμό. Έχουμε μπροστά μας δύσκολες καταστάσεις και πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα.
Από εκεί και πέρα, όπως σημείωσε και ο πρωθυπουργός «ο λαός θα μας υποδείξει τελικά εάν η χώρα θα κυβερνηθεί από ένα κόμμα ή από περισσότερα. Το βέβαιο είναι ότι η χώρα θα κυβερνηθεί με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.»
