Το σημερινό βράδυ δεν είναι απλώς μια ακόμη «ευρωπαϊκή διαδικασία». Είναι η στιγμή που η Ελλάδα δοκιμάζει – ίσως για πρώτη φορά τόσο καθαρά – να περάσει από το ρόλο του παρατηρητή στον ρόλο του συνδιαμορφωτή. Μέχρι το τέλος της ημέρας θα ξέρουμε αν ο Κυριάκος Πιερρακάκης θα κάτσει στην καρέκλα του προέδρου του Eurogroup, σε μια θέση με κύρος αλλά – πιο σημαντικό – με πραγματικό βάρος. Γιατί εδώ δεν μιλάμε για συμβολισμούς. Μιλάμε για πρόσβαση, επιρροή, ρόλο. Μιλάμε για την Ελλάδα που έμαθε με το δύσκολο τρόπο πως είναι να βρίσκεσαι στο περιθώριο – και τώρα διεκδικεί να βρίσκεται στο κέντρο του τραπεζιού.
Και μόνο ότι η χώρα βρίσκεται στον τελικό, είναι επιτυχία. Αλλά η πιθανή νίκη θα έστελνε ένα ακόμη πιο ηχηρό μήνυμα: ότι η Ελλάδα των μνημονίων, η Ελλάδα που κάποτε πνιγόταν στις λίστες «αδύναμων κρίκων», έχει επιστρέψει ως η πιο συνεπής, σταθερή και αναπτυξιακή ιστορία της Ευρωζώνης. Η Ευρώπη ψάχνει ηγεσία. Και το γεγονός ότι στρέφει το βλέμμα της σε έναν Έλληνα υπουργό, από μόνο του λέει πολλά.
Γιατί η μάχη αυτή είναι τόσο κρίσιμη
Το Eurogroup δεν βγάζει νόμους – αλλά βγάζει γραμμή. Είναι ο χώρος όπου χαράσσεται η κοινή στάση της Ευρωζώνης, εκεί όπου κλείνουν ισορροπίες και διαμορφώνονται στρατηγικές πριν καν φτάσουν στα επίσημα τραπέζια. Εκεί αποφασίστηκαν οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί στήριξης, εκεί γεννήθηκε το Ταμείο Ανάκαμψης, εκεί γράφτηκε μεγάλο κομμάτι της σύγχρονης οικονομικής ιστορίας της χώρας.
Ο πρόεδρος του Eurogroup δεν είναι ένας συντονιστής συναντήσεων. Είναι ο άνθρωπος που «παίζει μπάλα» στα G7, στα G20, στο ΔΝΤ και στην Παγκόσμια Τράπεζα. Με απλά λόγια: είναι ο Ευρωπαίος που συζητάει με τους πιο ισχυρούς του πλανήτη. Για την Ελλάδα, αυτό σημαίνει αναβάθμιση κύρους αλλά – κυρίως – ουσίας.
Και σε μια συγκυρία όπου η Γερμανία παλεύει με στασιμότητα, η Γαλλία με ελλείμματα, η Ευρώπη με κρίσεις αξιοπιστίας, απειλές πολέμου, πληθωρισμό και απώλεια ανταγωνιστικότητας, η ανάγκη για μια νέα, καθαρή αφήγηση είναι μεγαλύτερη από ποτέ.
Η Ελλάδα, με πρωτογενή πλεονάσματα, κορυφαίες επιδόσεις στην απορρόφηση πόρων, ρυθμό ανάπτυξης πάνω από τον μέσο όρο της ΕΖ και σειρά διαρθρωτικών αλλαγών, προσφέρει ακριβώς αυτό: μια ιστορία ανθεκτικότητας και μεταρρυθμιστικής συνέπειας. Μια ιστορία που η Ευρώπη έχει ανάγκη – και παραδέχεται.
Η τακτική και το αφήγημα Πιερρακάκη
Ο Κυριάκος Πιερρακάκης κινήθηκε όπως κινείται πάντα: τεχνοκρατικά, ήρεμα, μεθοδικά. Δεν πούλησε συνθήματα· έστησε δίκτυα. Έπαιξε στη νότια Ευρώπη, αξιοποίησε το momentum μετά την απόσυρση του Ισπανού υποψηφίου, έκανε στοχευμένες επαφές σε Ρώμη, Λονδίνο, Δουβλίνο, Βερολίνο. Και κυρίως, «πούλησε» το ελληνικό success story:
Μια χώρα που ήταν ένα βήμα πριν την έξοδο από το ευρώ, σήμερα ζητά να ηγηθεί των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης. Όχι ως εξαίρεση, αλλά ως πρότυπο.
Και δεν είναι τυχαίο ότι στην επιστολή του προς τους ομολόγους του, προτάσσει τέσσερις απολύτως καθαρές προτεραιότητες που αγγίζουν τον πυρήνα των ευρωπαϊκών αδυναμιών:
- απελευθέρωση ευρωπαϊκών κεφαλαίων μέσω της Ένωσης Κεφαλαιαγορών
- ολοκλήρωση της ενιαίας αγοράς χωρίς φραγμούς και γραφειοκρατία
- ψηφιακό ευρώ και τεχνολογική κυριαρχία
- σταθερά θεμέλια: δημοσιονομική πειθαρχία και αντιμετώπιση δημογραφικού
Δεν υπόσχεται μαγικές λύσεις· υπόσχεται σοβαρότητα. Και αυτό, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, είναι το ζητούμενο στις Βρυξέλλες.
Αν εκλεγεί, θα είναι μια νίκη που ξεπερνά το πρόσωπο. Θα είναι μήνυμα για την Ελλάδα, μήνυμα για την Ευρώπη, μήνυμα για το τι θεωρεί αξιόπιστο μοντέλο η Ένωση στην πιο δύσκολη καμπή της δεκαετίας.
Αν δεν εκλεγεί, η Ελλάδα έτσι κι αλλιώς έχει ήδη κερδίσει: γιατί κανείς, πριν λίγα χρόνια, δεν θα φανταζόταν καν ότι θα έφτανε σε αυτό το σημείο.
Μέχρι απόψε αργά, θα ξέρουμε αν γράφτηκε Ιστορία. Και, είτε το παραδέχονται οι αντίπαλοι είτε όχι, η Ελλάδα έχει ήδη αλλάξει επίπεδο.
