Αν υπάρχει κάτι αναλλοίωτο στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, δεν είναι μόνο ο οίστρος· είναι η αξεπέραστη ικανότητά της να μετατρέπει κάθε θεσμικό γεγονός σε τηλεοπτικό υπερθέαμα. Η χθεσινή «δραματική» ακολουθία τηλεφωνημάτων στο 100, με φόντο την επεισοδιακή συνεδρίαση της εξεταστικής για τον ΟΠΕΚΕΠΕ και τις καταγγελίες για απειλές από τον Γιώργο Ξυλούρη, ήταν απλώς το νέο επεισόδιο στο συνεχόμενο σόου λαϊκισμού που η ίδια σκηνοθετεί — και μάλιστα με υπερπαραγωγή.
Γιατί το θέμα δεν είναι ότι κάλεσε την Αστυνομία· αυτό θα το έκανε οποιοσδήποτε στη θέση της. Το θέμα είναι πώς το έκανε. Μετά μουσικής, με κάμερα, με αφήγηση, με την απαιτούμενη κορύφωση. Από την τηλεφωνήτρια της Άμεσης Δράσης στον επόπτη, από τον επόπτη στον ταξίαρχο, από τον ταξίαρχο — φυσικά — στον αρχηγό της ΕΛΑΣ και έπειτα στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Μια «ιεραρχική ανάβαση» όπου η Ζωή απαιτούσε να ενημερωθούν όλοι, επειδή, όπως επανέλαβε πολλαπλές φορές, «την καταγγελία κάνει πολιτικός αρχηγός».
Σαν να λέει: δώστε μου τη σκηνή που μου αναλογεί.
Το αποκορύφωμα; Το περιπολικό που — ω του δράματος — τόλμησε να φύγει πριν τη δει. «Έφυγαν σαν κλέφτες», είπε. Αλήθεια, ποιος άλλος πολιτικός αρχηγός θα έκανε 22λεπτο βίντεο για να εξηγήσει γιατί το περιπολικό δεν τον περίμενε στο πάρκινγκ τηλεοπτικού σταθμού;
Κι ενώ η κυβέρνηση προσπαθεί να κρατήσει χαμηλούς τόνους και να αφήσει τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της, η Ζωή επιλέγει ξανά τον δρόμο της υπερβολής: να διαστρέφει διαδικαστικά ζητήματα σε «θεσμικά πραξικοπήματα» και απλές επιχειρησιακές κινήσεις σε «παράβαση καθήκοντος».
Το αποτέλεσμα; Ένα ακόμη επεισόδιο όπου το μόνο που απειλείται πραγματικά δεν είναι η Ζωή — αλλά η σοβαρότητα του δημοσίου λόγου. Γιατί όταν τα πάντα γίνονται θέατρο, στο τέλος μένει μόνο το θέαμα. Και η Ζωή, σε αυτό, παραμένει πρωταγωνίστρια.
