Η νέα επίθεση του Ομέρ Τσελίκ προς τον Νίκο Δένδια δεν αποτελεί απλώς μια ακόμη εμπρηστική δήλωση της Άγκυρας· αποτελεί μια αποκαλυπτική στιγμή για το πώς το περιβάλλον Ερντογάν επιχειρεί να κατασκευάσει εχθρούς, την ώρα που η Ελλάδα παραμένει σταθερός και αξιόπιστος πυλώνας στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο εκπρόσωπος του ΑΚΡ έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίσει τον υπουργό Εθνικής Άμυνας «τρολ» —μια προσβολή που περισσότερο φανερώνει αδυναμία επιχειρημάτων παρά ουσιαστική κριτική. Η στόχευση Δένδια από την Άγκυρα δεν είναι τυχαία: πρόκειται για έναν υπουργό που, από το χαρτοφυλάκιο των Εξωτερικών μέχρι το σημερινό της Άμυνας, διατηρεί συνεπή θεσμική στάση, ενισχύοντας διεθνώς το ελληνικό αφήγημα απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις.
Ο κ. Τσελίκ, μιλώντας στο Haberturk, επιχείρησε να παρουσιάσει τον Δένδια ως πολιτικό που «παίζει εσωτερικά παιχνίδια» και «θέλει να γίνει πρωθυπουργός», κατηγορώντας τον ότι στηρίζει τη δράση του σε «αντιτουρκικές δηλώσεις». Η πραγματικότητα, όμως, λέει κάτι πολύ πιο απλό: ο Νίκος Δένδιας έχει καταφέρει να εκνευρίζει διαχρονικά την Άγκυρα επειδή μιλά τη γλώσσα του διεθνούς δικαίου —μια γλώσσα που η κυβέρνηση Ερντογάν προσποιείται ότι δεν ακούει. Η Ελλάδα δεν προσφεύγει σε χαρακτηρισμούς, αλλά σε θεσμούς και συμμαχίες· η Τουρκία, αντίθετα, προσπαθεί να υποβαθμίσει τον δημόσιο διάλογο σε επίπεδο προσωπικών προσβολών, αποκαλύπτοντας τη σύγκρουση μεταξύ ρητορικής και πραγματικότητας.
Η Άγκυρα ανεβάζει τόνους, αλλά η επιχειρηματολογία της καταρρέει
Η αναφορά του Τσελίκ ότι «η ηγεσία απαιτεί μείωση συγκρούσεων» και ότι «η φράση θα εξοπλίσουμε περισσότερο τα νησιά είναι λάθος» αποτυπώνει τη συνήθη τουρκική τακτική: πρώτα δημιουργούν κλίμα έντασης και μετά προσπαθούν να εμφανιστούν ως δύναμη… αυτοσυγκράτησης. Η Ελλάδα, βέβαια, δεν εξοπλίζει τα νησιά από… χόμπι, αλλά επειδή η Τουρκία συνεχίζει να διατηρεί απέναντι μια από τις μεγαλύτερες αποβατικές δυνάμεις στον κόσμο, με υπερπτήσεις, απειλές και διεκδικήσεις που δεν συνάδουν με καμία σύγχρονη διεθνή πρακτική.
Η προσπάθεια του Τσελίκ να αφήσει «όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά» ως απάντηση στις δηλώσεις Δένδια, ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται ως υπέρμαχος της αποκλιμάκωσης, δεν μπορεί να κρύψει τη βασική αντίφαση: η Άγκυρα θέλει διάλογο, αλλά με τους δικούς της όρους —όρους που η Αθήνα δεν πρόκειται να αποδεχθεί. Η αναφορά του στην Κύπρο, με επιθέσεις κατά της ελληνοκυπριακής πλευράς και υπεράσπιση της κατοχής, φανερώνει πως η Τουρκία επιμένει σε μια πολιτική που ακολουθείται πιστά από το 1974: απομόνωση της ΤΔΒΚ διεθνώς, αλλά προπαγανδιστική υπερπροβολή στο εσωτερικό.
Η Ελλάδα, από την πλευρά της, ούτε παρασύρεται ούτε παραβιάζει τους κανόνες του παιχνιδιού. Αντιθέτως, προχωρά σε εξοπλισμούς, συμμαχίες και ενεργητική διπλωματία με τρόπο απολύτως διαφανή και νόμιμο. Κι αν κάτι αποδεικνύει η επίθεση Τσελίκ, είναι ότι η Αθήνα βρίσκεται σε στρατηγικό σημείο αυτοπεποίθησης, το οποίο η Άγκυρα δυσκολεύεται να διαχειριστεί.
Η καταληκτική προσπάθεια του Τσελίκ να παρουσιάσει ότι «η Τουρκία θα συνεχίσει τη διπλωματία» δεν αναιρεί ότι λίγα λεπτά νωρίτερα είχε χαρακτηρίσει «τρολ» τον υπουργό Άμυνας μιας χώρας–μέλους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Στην Αθήνα γνωρίζουν ότι οι τουρκικές εξάρσεις είναι συνήθως προάγγελος εσωτερικών δυσκολιών. Και όσο η τουρκική πλευρά επιλέγει την προσβολή αντί του διαλόγου, τόσο η ελληνική θα ενισχύει τη σταθερότητά της, αποδεικνύοντας στην πράξη ποια χώρα λειτουργεί ως πραγματικός πυλώνας ασφάλειας στην περιοχή.
