Την ώρα που η Ανατολική Μεσόγειος παραμένει μια από τις πιο ασταθείς γεωπολιτικά περιοχές του πλανήτη, η Αθήνα επιλέγει να μην παρακολουθεί τις εξελίξεις από τον καναπέ. Η σημερινή παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ιερουσαλήμ, στο πλαίσιο της 10ης Τριμερούς Συνόδου Ελλάδας–Κύπρου–Ισραήλ, δεν είναι μια τυπική διπλωματική στάση για τα πρακτικά. Είναι πολιτική δήλωση. Και μάλιστα καθαρή.
Η κυβέρνηση επενδύει σταθερά σε ένα τριμερές σχήμα που δεν έμεινε ποτέ στα λόγια. Άμυνα, ενέργεια, συνδεσιμότητα, πολιτική προστασία, καινοτομία: όλα τα κρίσιμα πεδία όπου κρίνονται οι ισορροπίες της επόμενης δεκαετίας. Όχι θεωρητικά, αλλά με πρακτικές συνεργασίες και κοινά συμφέροντα. Σε αντίθεση με όσους στο εσωτερικό συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν την εξωτερική πολιτική σαν πεδίο ιδεολογικών συνθημάτων, η κυβέρνηση Μητσοτάκη μιλά τη γλώσσα της στρατηγικής.
Η κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον Μπενιαμίν Νετανιάχου και η Σύνοδος Κορυφής με τη συμμετοχή του Νίκου Χριστοδουλίδη στέλνουν μήνυμα συνέχειας και αξιοπιστίας. Η Ελλάδα δεν εμφανίζεται ως ευκαιριακός εταίρος, αλλά ως σταθερός πυλώνας σε μια περιοχή όπου οι συμμαχίες δοκιμάζονται καθημερινά. Και αυτό δεν περνά απαρατήρητο – ούτε από συμμάχους, ούτε από όσους παρακολουθούν με καχυποψία κάθε ενίσχυση του ρόλου της Αθήνας.
Ισορροπία χωρίς αστερίσκους και διπλωματία χωρίς κραυγές
Ιδιαίτερη σημασία έχει και η επίσκεψη στη Ραμάλα. Εκεί όπου ο Κυριάκος Μητσοτάκης επαναβεβαιώνει, χωρίς υπεκφυγές, την πάγια ελληνική θέση υπέρ της λύσης των δύο κρατών και της πολιτικής διευθέτησης του Παλαιστινιακού. Χωρίς φωνές, χωρίς ακρότητες, χωρίς δήθεν «ίσες αποστάσεις». Με τη σοβαρότητα ενός κράτους που συνομιλεί με όλους και δεν εγκλωβίζεται σε μονοδιάστατες αναγνώσεις.
Η ετοιμότητα της Ελλάδας να συμβάλει στην επόμενη μέρα στη Γάζα –ανθρωπιστικά, αναπτυξιακά, ακόμη και στο πλαίσιο μιας ενδεχόμενης Διεθνούς Δύναμης Σταθεροποίησης– δείχνει χώρα που δεν φοβάται την ευθύνη. Που δεν περιορίζεται σε δηλώσεις συμπάθειας, αλλά εξετάζει ρόλους και λύσεις.
Σε μια περίοδο που η αντιπολίτευση δείχνει αμήχανη μπροστά στις μεγάλες διεθνείς εξελίξεις και εγκλωβισμένη σε παλιά σχήματα, η κυβέρνηση κινείται με σχέδιο και συνέπεια. Η Ελλάδα του 2025 δεν είναι ο «φτωχός συγγενής» των εξελίξεων. Είναι παίκτης. Και στην Ιερουσαλήμ, αυτό γίνεται απολύτως σαφές.
