Στην πολιτική, οι πιο ενδιαφέρουσες κινήσεις δεν είναι όσες ανακοινώνονται, αλλά όσες αφήνονται να εννοηθούν. Και η Όλγα Γεροβασίλη, στη δημόσια εμφάνισή της, φρόντισε να κινηθεί ακριβώς σε αυτή τη γκρίζα ζώνη: ούτε μέσα, ούτε έξω – ούτε «ναι», ούτε «όχι». Μια στάση γνώριμη, ειδικά όταν οι ισορροπίες αλλάζουν και οι πόρτες μετριούνται προσεκτικά πριν ανοίξουν.
Οι αναφορές της στον Αλέξη Τσίπρα μόνο αθώες δεν ήταν. Το ότι «είναι παρών» δεν αποτελεί διαπίστωση, αλλά πολιτικό σήμα. Το ενδιαφέρον, όμως, δεν είναι η φράση· είναι η αποφυγή της συνέχειας. Γιατί όταν ερωτάται για τη δική της στάση, η απάντηση μετατίθεται στο μέλλον, σε ένα αόριστο «προσκλητήριο». Με άλλα λόγια, πρώτα να φανεί το σχήμα και μετά οι μετακινήσεις.
Η Γεροβασίλη δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν προσφέρει πια ασφαλές πολιτικό καταφύγιο. Το παραδέχεται εμμέσως, μιλώντας για συρρίκνωση και κατακερματισμό. Την ίδια ώρα, ασκεί κριτική στο ΠΑΣΟΚ για «μικρομεγαλισμό», χωρίς όμως να εξηγεί πώς ένα κοινό ψηφοδέλτιο θα προκύψει όταν κανείς δεν θέλει να πληρώσει το πολιτικό κόστος της πρωτοβουλίας.
Στο παρασκήνιο, η επιμονή της στο «πριν τις εκλογές» ερμηνεύεται αλλιώς: ως προσπάθεια να διασωθεί πολιτικός ρόλος σε ένα νέο σχήμα που ακόμα δεν έχει όνομα, αλλά έχει παρελθόν. Και όσο για τις κόκκινες γραμμές –ποιοι χωρούν και ποιοι όχι– μοιάζουν περισσότερο με διαχείριση εικόνας παρά με καθαρή στρατηγική.
Όσο για τα σενάρια νέων κομμάτων, η στάση «βλέπουμε και κρίνουμε» λειτουργεί βολικά. Δεν δεσμεύει, δεν εκθέτει, δεν καίει γέφυρες. Το ερώτημα, όμως, παραμένει: πρόκειται για πολιτική ωριμότητα ή για αναμονή της επόμενης σωσίβιας λέμβου;
Σε κάθε περίπτωση, ένα είναι βέβαιο: η σιωπή σε κομβικές στιγμές λέει συχνά περισσότερα από τις λέξεις. Και στο παιχνίδι των νέων ισορροπιών, η Γεροβασίλη δείχνει να κρατά το βλέμμα όχι στο σήμερα, αλλά σε εκείνον που θα δώσει το επόμενο σύνθημα.
