Το Ζάππειο επέλεξε ο broεδρος Αλέξης Τσίπρας για να παραιτηθεί από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, και να βάλει οριστικό τέλος στην πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.
Από το 2008 όταν και ανέλαβε την ηγεσία του μικρού τότε ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας έφερε μεν μια μεγάλη προοπτική στο μικρό αριστερό κόμμα και το μετεξέλιξε σε ένα κόμμα το οποίο ναι μεν ήταν ένα κόμμα αντίδρασης, αλλά ταυτόχρονα, κατάφερε να συσπειρώσει δίπλα του όλες τις φωνές αντίδρασης και να αναλάβει την εξουσία.
Παράλληλα, οι υπόγειες φωνές της Κουμουνδούρου, κρυμμένες πίσω από τα πληκτρολόγια, εκτσογλάνισαν τον δημόσιο λόγο στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και μέσω της ανοχής του ίδιου, διάφορες πολιτικές οντότητες τύπου Πολάκη, μηδένισαν, έως και εξαφάνισαν τόσο το πολιτικό επίπεδο, όσο και τον ουσιώδη πολιτικό λόγο στη χώρα. Η πολιτική παραδόθηκε στις ορέξεις μια αρμάδας ανθρώπων οι οποίοι δεν είχαν τη στοιχειώδη παιδεία και εκπαίδευση ώστε να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να κρατήσουν τον δημόσιο βίο ψηλά.
Τραμπουκισμοί, σύμπλευση με ο,τι ακραίο υπήρχε στην πολιτική πιάτσα, διχασμός, ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία αυτά χαρακτηριστικά παραμένουν ακόμα ως υπολείμματα στον δημόσιο διάλογο.
Με την παραίτηση του Αλέξη, κλείνει ένας άσχημος, ο πιο άσχημος κύκλος της μεταπολιτευτικής περιόδου στη χώρα, με την ελπίδα ότι η επόμενη ημέρα, θα βρει τους Έλληνες ξανά ενωμένους, με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και σύνεση.
Ελπίδα είναι, όχι βεβαιότητα. Αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία…
