Το μήνυμα που έστειλε ο Κυριάκος Μητσοτάκης προς τους αγρότες από το υπουργικό συμβούλιο ήταν σαφές, χωρίς υπεκφυγές και χωρίς διάθεση εντυπωσιασμού. Η κυβέρνηση αναγνωρίζει τα προβλήματα, στηρίζει τα εισοδήματα, αλλά δεν μπορεί και δεν πρόκειται να αποδεχθεί διεκδικήσεις που υπερβαίνουν τις αντοχές της οικονομίας ή θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια των πολιτών. Και αυτό, σε μια περίοδο που η κοινωνία δοκιμάζεται και οι δρόμοι γεμίζουν για τις γιορτές, αποκτά ιδιαίτερο βάρος.
Η αναφορά του πρωθυπουργού στην οδική ασφάλεια δεν ήταν επικοινωνιακό τέχνασμα. Ήταν πολιτική ευθύνη. «Οι συμπολίτες μας δεν πρέπει ούτε να ταλαιπωρηθούν, αλλά κυρίως δεν πρέπει να ρισκάρουν», είπε, βάζοντας στο τραπέζι μια πραγματικότητα που η αντιπολίτευση επιλέγει να προσπερνά: κανένα αίτημα, όσο δίκαιο κι αν παρουσιάζεται, δεν νομιμοποιεί επικίνδυνες παρακαμπτηρίους, κλειστούς δρόμους και ρίσκο ανθρώπινων ζωών.
Η κυβέρνηση ξεκαθαρίζει ότι δεν υποκύπτει σε εκβιασμούς. Όχι από αδιαλλαξία, αλλά από υποχρέωση απέναντι στο σύνολο της κοινωνίας. Γιατί η δημόσια τάξη και η ασφάλεια δεν είναι διαπραγματεύσιμες, ούτε μπορούν να γίνουν εργαλείο πίεσης στο πολιτικό παιχνίδι.
Την ίδια στιγμή, το αφήγημα περί «αδιαφορίας» καταρρέει από τα ίδια τα στοιχεία. Επιστροφή ενός μισθώματος σε 900.000 ενοικιαστές, τακτικό βοήθημα 250 ευρώ σε χαμηλοσυνταξιούχους, αυξήσεις και αναδρομικότητα στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, προκαταβολή αυξήσεων στις συντάξεις, κατάργηση της προσωπικής διαφοράς, μείωση φορολογικών συντελεστών. Πρόκειται για πολιτικές μετρημένες, κοστολογημένες και κοινωνικά στοχευμένες – όχι για υποσχέσεις του αέρα.
Όταν η αντιπολίτευση επενδύει στην ένταση
Απέναντι σε αυτή τη γραμμή ευθύνης, η αντιπολίτευση επιλέγει τον γνώριμο δρόμο της καταγγελίας. Το ΠΑΣΟΚ μιλά για «μαχαίρι και πεπόνι», ο ΣΥΡΙΖΑ για «κοινωνικό αυτοματισμό», το ΚΚΕ για «αθλιότητα» και «ψέματα». Όμως κανείς δεν απαντά στο βασικό ερώτημα: ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη αν συμβεί ένα σοβαρό τροχαίο σε κλειστή εθνική οδό ή σε επικίνδυνη παράκαμψη;
Ο Νίκος Ανδρουλάκης παρουσίασε προτάσεις, πολλές από τις οποίες ακούγονται ευχάριστα, χωρίς όμως σαφή κοστολόγηση και χωρίς απάντηση στο πώς υλοποιούνται εντός των δημοσιονομικών ορίων. Ο Σωκράτης Φάμελλος κατηγορεί την κυβέρνηση ότι «τροφοδοτεί τον κοινωνικό αυτοματισμό», την ώρα που η ίδια η κοινωνία απαιτεί κάτι αυτονόητο: να κυκλοφορεί με ασφάλεια.
Το ΚΚΕ, πιστό στη ρητορική της έντασης, καταγγέλλει τα πάντα, αποφεύγοντας όμως να αναγνωρίσει ότι η Πολιτεία οφείλει να προλαμβάνει κινδύνους και όχι να τρέχει πίσω από τα γεγονότα. Η εύκολη καταγγελία δεν είναι λύση· είναι υπεκφυγή.
Η κυβέρνηση, αντίθετα, επιλέγει τον δύσκολο δρόμο της ισορροπίας: διάλογος ναι, στήριξη ναι, αλλά με όρους λογικής, ασφάλειας και κοινωνικής συνοχής. Χωρίς να παίζει με τις ζωές των πολιτών και χωρίς να μετατρέπει τους δρόμους σε πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης.
Το πραγματικό διακύβευμα δεν είναι ποιος φωνάζει περισσότερο. Είναι αν η χώρα θα συνεχίσει να λειτουργεί με κανόνες ή θα επιστρέψει σε εποχές όπου η πίεση στους δρόμους θεωρούνταν θεμιτό μέσο πολιτικής επιβολής. Και το μήνυμα του πρωθυπουργού ήταν ξεκάθαρο: στήριξη στους αγρότες, αλλά όχι εις βάρος της ασφάλειας και της κοινωνίας.
