Άλλη μία ανακοίνωση, άλλη μία «καταγγελία», άλλη μία προσπάθεια του ΚΚΕ να εξηγήσει τον κόσμο με όρους δεκαετίας ’50. Αυτή τη φορά, αφορμή τα τιμολόγια του νερού. Και το μοτίβο γνώριμο: Ευρωπαϊκή Ένωση, κυβερνήσεις, όμιλοι, κέρδη, λαός. Μόνο που λείπει –σταθερά και επιδεικτικά– ο ελέφαντας στο δωμάτιο: η πραγματική λειψυδρία.
Για το ΚΚΕ, το νερό δεν σπανίζει. Δεν επηρεάζεται από την κλιματική κρίση, δεν εξαρτάται από υποδομές δεκαετιών, δεν απαιτεί επενδύσεις, εκσυγχρονισμό, διαχείριση. Είναι απλώς ένα ιδεολογικό σύμβολο, χρήσιμο για να στηθεί άλλη μία αντικαπιταλιστική κορώνη. Αν αύριο στεγνώσουν τα φράγματα, η απάντηση θα είναι η ίδια: φταίει η «εμπορευματοποίηση».
Το κόμμα που εδώ και χρόνια αρνείται κάθε έννοια μεταρρύθμισης, κάθε ανάγκη προσαρμογής σε νέα δεδομένα, σήμερα εμφανίζεται ως υπερασπιστής του λαού απέναντι σε «αμελητέες» –κατά την άποψή του– αυξήσεις. Την ίδια στιγμή, βέβαια, δεν λέει κουβέντα για το πώς θα χρηματοδοτηθούν έργα ύδρευσης, πώς θα περιοριστούν οι απώλειες στα δίκτυα, πώς θα διασφαλιστεί επάρκεια νερού σε συνθήκες παρατεταμένης ανομβρίας.
Ο λαϊκισμός εδώ είναι καθαρός: όλα δωρεάν, όλα κρατικά, όλα χωρίς κόστος. Μόνο που ο λογαριασμός –κυριολεκτικά και μεταφορικά– πάντα έρχεται. Και όταν έρθει, το ΚΚΕ θα είναι πάλι εκεί για να καταγγείλει, όχι για να προτείνει.
Σε μια εποχή που το νερό γίνεται στρατηγικός πόρος, η άρνηση της πραγματικότητας δεν είναι «αγωνιστικότητα». Είναι πολιτική ιδεοληψία, καμουφλαρισμένη ως κοινωνική ευαισθησία. Και αυτό, όσο κι αν φωνάζει, δεν ξεδιψά κανέναν.
