Με σκηνικό τον πολυχώρο Royal, χωρίς προσκλήσεις αλλά με εξώστες – για να χωρέσει και η νοσταλγία – ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί στην Πάτρα μια πολιτική επανεμφάνιση με άρωμα… ανακύκλωσης. Παρουσιάζει την «Ιθάκη» του, όχι ως βιβλίο μνήμης, αλλά ως πολιτικό μανιφέστο. Μόνο που το ταξίδι αυτό το έχουμε ξαναδεί. Και ξέρουμε πού κατέληξε: σε αυταπάτες, capital controls και τρίτο μνημόνιο με υπογραφή.
Ο πρώην πρωθυπουργός μιλά για «βάλτο», «απάθεια» και «καθεστώς», υψώνοντας το γνώριμο ηθικό λάβαρο απέναντι σε όλους τους άλλους. Ξεχνά, όμως, ότι το πιο βαθύ τέλμα το έζησε η χώρα επί των ημερών του, όταν η ρητορική της σύγκρουσης υποκατέστησε τη διακυβέρνηση και το «σκίζουμε τα μνημόνια» κατέληξε σε υποθήκευση του μέλλοντος για δεκαετίες. Η εντιμότητα ως «κανόνας διακυβέρνησης» ακούγεται ωραία σε αίθουσες, αλλά δύσκολα πείθει όταν συνοδεύεται από Βαρουφάκηδες, δημοψηφίσματα-φάρσες και κλειστές τράπεζες.
Η «Ιθάκη» παρουσιάζεται ως το αύριο, αλλά μοιάζει περισσότερο με προσπάθεια πολιτικής επιστροφής από το χθες. Χωρίς βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στο ακροατήριο – λόγω Προϋπολογισμού – και με βλέμματα στραμμένα σε δυσαρεστημένους του ΠΑΣΟΚ, το εγχείρημα θυμίζει περισσότερο casting παρά αυθόρμητο ρεύμα. Ακόμη και στο ίδιο του το κόμμα, τα λόγια Φάμελλου περί «διαφορετικής οπτικής» λειτουργούν σαν διακριτικό αλλά σαφές καρφί: η σκιά του παρελθόντος βαραίνει.
Ο Αλέξης Τσίπρας ζητά «σοκ εμπιστοσύνης». Το πρόβλημα είναι ότι η κοινωνία το έχει ήδη ζήσει αυτό το σοκ – και θυμάται ποιος το προκάλεσε. Η Ιθάκη, τελικά, δεν φοβίζει κανέναν. Απλώς υπενθυμίζει ότι κάποιοι επιμένουν να παρουσιάζουν τον ίδιο κύκλο ως νέο ταξίδι.
