Όταν ο πανικός γίνεται όπλο πολιτικής επιβίωσης, η σοβαρότητα χάνει τη μάχη — και η χώρα μένει εκτεθειμένη
Τα τελευταία 24ωρα, η αντιπολίτευση μοιάζει να έχει αποφασίσει να επενδύσει στην ένταση και τον φόβο γύρω από το χτύπημα των ΗΠΑ στο Ιράν. Αντί να αναζητήσει ρεαλιστικές λύσεις και εθνική ενότητα, επιλέγει να επιτεθεί με λόγο που περισσότερο προκαλεί σύγχυση παρά συμβάλλει στην αποκλιμάκωση.
Το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και η Πλεύση Ελευθερίας συναγωνίζονται σε κατηγορίες κατά της κυβέρνησης, προτείνοντας από σύγκληση συμβουλίων αρχηγών μέχρι αποχωρήσεις από συμμαχίες που διασφαλίζουν την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή. Κανείς, όμως, δεν ξεκαθαρίζει πώς ακριβώς θα αποσοβηθεί η ένταση που όλοι επικαλούνται.
Αντί να λειτουργούν ως πυλώνες ψυχραιμίας και εθνικής συνεννόησης, μετατρέπονται σε μηχανισμούς πολιτικής εκμετάλλευσης, βυθίζοντας τη δημόσια συζήτηση σε μία θάλασσα από «πρέπει» χωρίς σαφείς απαντήσεις.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, η κυβέρνηση καλείται να κρατήσει την ισορροπία — όχι με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, αλλά με υπευθυνότητα και σταθερή παρουσία στο διεθνές προσκήνιο. Η χώρα χρειάζεται όχι φωνές πανικού, αλλά στρατηγική ευθύνη. Όσο η αντιπολίτευση επιμένει να παίζει με τη φωτιά της έντασης, το μόνο που καταφέρνει είναι να εκθέτει την ίδια της την ασυνέπεια και έλλειψη προτάσεων.
