Το Συνέδριο που απέδειξε πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη… πρώην
Αν κάποιος ήθελε να φτιάξει ένα εγχειρίδιο πολιτικής αυτοκαταστροφής, δεν θα χρειαζόταν πια να κοιτάξει σε δύσκολες θεωρητικές κατασκευές. Θα του αρκούσε να παρακολουθήσει το 5ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, αυτό που ξεκίνησε ως δήθεν αφετηρία ανασυγκρότησης και κατέληξε σε κάτι ανάμεσα σε μεταπολιτευτικό καρναβάλι και εκκαθαριστικό λογιστικό δελτίο.
Το πρώτο πράγμα που πρόδωσε την κατάσταση δεν ήταν ούτε οι φωνές, ούτε οι κλωτσιές στους διαδρόμους – ήταν η ζέστη. Όχι η πολιτική, η κυριολεκτική. Σύνεδροι αποχωρούσαν λόγω θερμοκρασιών, σε ένα σκηνικό που περισσότερο θύμιζε αμφιθέατρο νηπιαγωγείου σε ώρα κοινής λίστας αναπαραγωγής παρά οργανωμένο κομματικό σώμα. Το τροπικό κλίμα αποδείχθηκε ιδανικός συμβολισμός: η πολιτική λογική εξατμίστηκε, έμεινε μόνο η υγρασία του παλιού μίσους.
ΣΥΡΙΖΑ: Παλιά υλικά, φθαρμένη συνταγή
Το φετινό Συνέδριο είχε απ’ όλα. Τροπολογίες Πολάκη, για να μη χαθεί η επαφή με το φαινόμενο του εντός αλλά μόνος μου. Καταγγελίες για τον Κασσελάκη – με αποκορύφωμα την επισήμανση ότι «πέτυχε αυτό που ήθελε και τώρα λέει πως το μισό κόμμα είναι δικό του». Απόψεις που, αν ειπωθούν από τρίτους, χαρακτηρίζονται αντικομματικές. Αν ειπωθούν στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, χειροκροτούνται από τη μισή αίθουσα και αποδοκιμάζονται από την άλλη μισή. Ανάλογα με το αν είσαι με τον… Ερυθρό Αστέρα ή την Προοδευτική Κερατσινίου.
Ο Χρήστος Σπίρτζης, πάντα σε φόρμα, μίλησε για ντροπή που ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ούτε καν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Το μόνο πιο ντροπιαστικό από αυτό, θα ήταν να είναι. Διότι κανείς πλέον δεν ξέρει αν ο Τσίπρας είναι παρών ή απλώς αιωρείται σαν concept. Ενδεικτικό και το σχόλιο του Χατζησωκράτη: «Εμείς είμαστε ΣΥΡΙΖΑ και επιμένουμε». Αν και το «εμείς» πλέον είναι έννοια βαθιά σχετικιστική.
ΣΥΡΙΖΑ: Πλαφόν στα καύσιμα, όχι στις προτάσεις
Σε μια σπάνια στιγμή δημιουργικής σύλληψης, ένας σύνεδρος πρότεινε κατώτατο μισθό 3.500 ευρώ, δηλώνοντας πως «φοβόμαστε να πούμε τις αλήθειες». Το θέμα δεν είναι ο κατώτατος μισθός – το θέμα είναι ότι δεν φοβούνται να λένε πράγματα που δεν σχετίζονται με τον πλανήτη Γη. Κάποιος άλλος σύνεδρος, με παλαιστινιακή μαντήλα, ζήτησε να φτιαχτεί ομάδα “Αλήθειας” του ΣΥΡΙΖΑ. Αν μη τι άλλο, είναι σημαντικό να έχεις εσωτερική επικοινωνία, όταν το κοινό σου έχει γίνει πέντε διαφορετικά ακροατήρια με πέντε διαφορετικά κόμματα στο κεφάλι τους.
Στην ίδια λογική, άλλος σύνεδρος από τη Μύκονο (συμβολισμός από μόνος του) ζήτησε εκλογές Προέδρου. Άλλος επέμεινε πως «η Αριστερά δεν παράγει πρόσωπα-τιμωρούς και ήρωες», κι ας ήταν το 2015 ένας συνεχής θεατρινισμός. Ο Παππάς μίλησε για την πρωτοβουλία Τσίπρα με ρητορική «ποιο άλλο πρόγραμμα;» και ο Καλαπάκης μίλησε για νίκη της ΠΓ επειδή ήταν 8 άτομα και διώξανε τον Κασσελάκη. Ένα κόμμα δηλαδή που πανηγυρίζει επειδή διώχνει κόσμο, όχι επειδή πείθει.
ΣΥΡΙΖΑ: Αντιφατικότητα, το μόνο συνεπές αφήγημα
Ο Φάμελλος έκανε ό,τι μπορούσε για να διατηρήσει το κύρος του. Είπε πως «είμαστε όλοι μαζί», είπε πως «έχουμε κινητικότητα αλλά όχι διάσπαση», είπε πως η απόφαση του Συνεδρίου είναι μία και ξεκάθαρη, αλλά –παραδόξως– κανείς δεν κατάλαβε ποια είναι. Ίσως διότι το μόνο ξεκάθαρο είναι πως η σύγχυση είναι δομικό στοιχείο. Όταν φτάνεις στο σημείο να μετράς ως νίκη το χειροκρότημα στο τέλος (όχι τα αποτελέσματα), τότε κάτι έχει ήδη τελειώσει.
Ο Αρβανίτης, κλείνοντας με σαρκασμό, το είπε ωμά: «Καινούριο κόμμα με παλιά υλικά δεν γίνεται. Παλιό θα είναι». Το πρόβλημα είναι πως και με τα παλιά υλικά να μείνεις, και με τα καινούρια να ξεκινήσεις, αν δεν υπάρχει αρχιτέκτονας, πάλι παράγκα θα φτιάξεις.
Και όταν η παράγκα ανεγείρεται σε θερμοκρασίες Κουβανέζικου Ιουνίου, με αντιμαχόμενους συνέδρους και ψηφίσματα copy-paste από το 2016, αυτό δεν λέγεται Συνέδριο – λέγεται φεστιβάλ αυθυποβολής.
