Ο απόηχος της τραγωδίας των Τεμπών είναι δίχως αμφιβολία απογοητευτικός. Η συνεχής υπενθύμιση των ελλείψεων και των καταστροφικών παραλείψεων σε αυτή τη χώρα, μας φέρνει στο μυαλό όλες τις αμαρτίες του ελληνικού κράτους διαχρονικά. Και είναι αυτές οι στιγμές που αναρωτιέσαι πότε επιτέλους θα πάψουν οι παθογένειες, πότε επιτέλους θα πάμε ένα βήμα παρακάτω σαν κοινωνία, πότε θα σοβαρευτούμε επιτέλους γενικά…
Και πάνω που έρχονται αυτές οι ερωτήσεις στο μυαλό, έρχονται και οι αντίστοιχες απαντήσεις, είτε μέσω των πολιτικών με τις τσιρίδες τους, είτε μέσω δημοσιογράφων οι οποίοι δεν ξέρουν με ποιον τρόπο να καλύψουν την προτεραία ανεπάρκειά τους στο θέμα ενώ την ίδια στιγμή προσπαθούν και να μην δυσαρεστήσουν κανέναν και τότε καταλαβαίνεις, ότι οι λογικές σε αυτή τη χώρα είναι τόσο καλά εμφυτευμένες, που μόνο με μια συγκλονιστική ανατροπή θα μπορούσαν να αλλάξουν.
Εξηγούμαι:
Τρεις μέρες τώρα, όλοι οι δημοσιολογούντες προσπαθούν να φορτώσουν μια εθνική τραγωδία σε ένα και μόνο πρόσωπο, εκείνο του σταθμάρχη. Αδίκως; Όχι. Αλλά πραγματικά τώρα, υπάρχει μεταξύ μας άνθρωπος που να πιστεύει ότι ο μόνος που φταίει για ένα διαχρονικό πρόβλημα στη χώρα μας, είναι ένας σταθμάρχης;
Τόσα χρόνια που υπάρχουν τα προβλήματα στα τρένα της χώρας μας, στις γραμμές, στους σταθμούς, παντού, είναι υπεύθυνος ο σταθμάρχης; Πολιτικοί, συνδικαλιστές, άνθρωποι σε θέσεις κλειδιά στις εταιρείες, δεν φέρουν καμία ευθύνη και όλη την ευθύνη την φέρει ο σταθμάρχης; Τα κονδύλια που εγκρίθηκαν τόσα χρόνια για την αναβάθμιση και την αναδιάρθρωση των σιδηροδρομικών μας γραμμών, πού κατέληξαν, εφόσον η αναβάθμιση δεν έγινε ποτέ; Οι «ευπαθείς» γύφτοι (και όχι Ρομά όπως επιβάλλει πλέον το politically correct χωρίς να έχει ιδέα τι είναι ο γύφτος και τι ο Ρομά) που μετατρέπονται πλέον σε συλλέκτες χαλκού, γιατί δεν τιμωρούνται όταν δημιουργούν πρόβλημα στις ράγες; Γιατί είναι ομάδες που συμφέρουν για ρουσφέτια και ψήφους, αλλά και γιατί βοηθά στην υποτιθέμενη υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με το αζημίωτο;
Όταν λοιπόν τα βλέπεις αυτά, πώς να μπορέσεις να πιστέψεις ότι η χώρα μας, με αυτές τις νοοτροπίες μόνιμα και διαχρονικά μπορεί να αλλάξει;
